Buigend bamboe
Hoe flexibel is een mens?
Het plan om fietsend langs Helende Herbergen te gaan ontstond ergens vorig jaar. Ik stelde mijzelf de vraag wat ik als kind graag wilde en dat bracht me terug naar t verlangen op wereldreis te gaan op een actieve manier. Wandelend duurt wel heel lang als we Portugal willen bereiken en dan is fietsen een logisch alternatief. Michiel was zoekende naar wat hij wil qua leven en wonen en ging in op de uitnodiging om mee te gaan.
Drie weken geleden kwam ik in botsing met een grote hond waardoor ik mijn knie dusdanig kneusde dat ik niet kon vertrekken op de fiets. Ik wachtte ruim 2 weken af, gebruikte arnicapilletjes, bachbloesemzalf, kruidenpleisters, ik zond liefdevolle gedachten naar mijn knie en verwende hem met zachte aanrakingen en massages rondom, maar hij bleef stijf. Wat nu?
Mijn verlangen om te gaan kwam in gevecht met de realiteit. Het was geen kwestie meer van wíllen, maar van kúnnen. Hoe ga ik daar mee om? Hoezeer ben ik het vermogen om me aan te passen aan wat niet kan, verleert? Hoe groot is mijn frustratietolerantie?
In de huidige maatschappij ben ik gewend aan een snelle behoeftebevrediging. Alles is op heel korte termijn te bestellen of op te halen. Dat is gemakkelijk en gemak dient de mens én maakt hem lui én ongeduldig. Dat is de les nu van mijn knie: toegeven aan het helingsproces en het er laten zijn en tegelijkertijd de mogelijkheden onderzoeken die zich ineens ook aanbieden.
Michiel en ik hebben allebei een camper. Dus veranderde het plan om het eerste stuk naar Zuid Nederland met beide campers te vertrekken en de fietsen daarin. Een vriend bood zijn appartement in Helmond aan en dat is de plek waar we nu verblijven.
Ook deze plek vereist meebewegen. Ik heb ruim een jaar in mijn Peugeot Boxer gewoond in een ruimte van twee bij drie midden in het bos in Naarden. Domein van vier herten, spechten, Vlaamse gaaien, drie paarden, ganzen, vossen en ontelbare kleine vogeltjes. Op mijn blote voeten wadend door eerst t moeras en daarna door t riet, ging ik vaak het water in van het Gooimeer om te dippen.
Eerste levensbehoeften als warmte en water waren niet vanzelfsprekend meer en vereisten extra werk als het inpluggen van de stekker aan de zijkant van m’n camper en het halen van water voor mijn waterfilter.
Gisteren werd ik geraakt door de spiegel die het appartement in Helmond me voorhield. Van blote voeten in de koude modder, naar zeven hoog boven de grond de warmte voelen van de vloerverwarming. Van een ruimte van twee bij drie naar een appartement van acht bij dertien meter met douche, wc en een grote keuken met alle gemakken van dien. Van een groen bos naar een betonnen oerwoud aan huizen en winkels.
En zo krijg ik een les in meebuigen en niet verzetten, laten komen wat er komt en ingaan op de mogelijkheden die langskomen.