Door Mr. Hanno Wisse, 12 mei 2021.
Bij onze zuiderburen in België is het al sinds 31 maart 2020 “maatregelenvakantie”. Een grote vakantie is normaal iets voor de zomermaanden. Maar in België is deze dit jaar al in het voorjaar uitgeroepen.
Op 31 maart 2020 stelde de rechtbank te Brussel namelijk alle coronamaatregelen in België per direct buiten toepassing.
Daarbij gaf de rechtbank te Brussel opdracht aan de regering om binnen dertig dagen de maatregelen alsnog van een deugdelijke wettelijke grondslag te voorzien. Op straffe van een dwangsom van 5.000 euro per dag, bij overschrijding van deze termijn. Te betalen aan de eiser in de zaak: de Liga voor de Mensenrechten. [1, video van michael verstraeten op viruswaanzin.be] [2, scan van het oordeel in Frans, PDF bestand]
De coronamaatregelen waren gebaseerd op besluiten van de regering, waaronder de Algemene Maatregel van Bestuur van 28 oktober 2020, maar dienen op een parlementaire wet te zijn gebaseerd. Dat is namelijk vereist voor maatregelen die grondrechten inperken. Niet de uitvoerende macht, maar de wetgever is dan aan zet.
De Belgische regering probeerde onmiddellijk de burger zand in de ogen te strooien door de gerechtelijke uitkomst te reframen. De maatregelen zouden pas na dertig dagen buiten toepassing geraken. Verder zou het genoeg zijn om binnen dertig dagen een wetsvoorstel bij het parlement in te dienen om de maatregelen alsnog van een deugdelijke wettelijke grondslag te voorzien. Maar dit alles volgt niet uit nauwkeurige lezing van het vonnis [3].
We leven inmiddels al zes weken verder en nog steeds zijn alle maatregelen in België onverbiddelijk buiten toepassing. De consequentie hiervan is dat ook voor de handhaving ervan elke wettelijke grondslag ontbreekt.
Belgische burgers die na 31 maart te maken hebben gehad met handhaving van coronamaatregelen zouden dit daarom succesvol moeten kunnen aanvechten bij de rechter [4].
Niet dat er veel mensen zijn die zich dat lijken te realiseren. De deur van de gevangenis staat al meer dan een maand uitnodigend open. Maar het is voor de meeste mensen nu eenmaal niet eenvoudig om patronen te doorbreken in het leven.
Op zaterdag 1 mei, iets meer dan een week geleden, vond in Ter Kamerenbos, een park in Brussel, het festival La Boum II plaats – een eerdere versie vond plaats op 1 april in Ter Kamerenbos. Al snel bleek dat ook bij de Belgische politie de naald van de coronalangspeelplaat hinderlijk was blijven hangen.
De politionele troepenmacht besloot als vanouds om vanwege gesignaleerde overtreding van de coronamaatregelen met een overdaad aan geweld uit te pakken. Aan alles was gedacht. Vier waterkanonnen spoten mensen van het veld. Traangaswolken ontnamen anderen de adem. Voor de onverhoeds brutale blik was er pepperspray. Met getrokken knuppels gingen de statelijke vertegenwoordigers van veiligheid, recht en gerechtigheid, ondanks hun veronderstelde voorbeeldfunctie, weerloze burgers te lijf. Politiehonden beten in armen en benen. Het regende boetes en arrestaties. [beelden Ter Kamerenbos 5] [beelden politiegeweld 6]
Alles zonder enige wettelijke grondslag.
Trouwens, was dit laatste anders geweest, dan had de Belgische politie op grond van de Belgische Wet op het Politieambt nog steeds niet zo’n losbandige geweldsorgie in Ter Kamerenbos mogen organiseren. Op grond van artikel 37 van deze wet gelden ook dan rechtsprincipes als geschiktheid (met oog op een gewettigd doel), proportionaliteit en subsidiariteit.
De Belgische politie maakt zich hier op grond van artikel 257 van het Belgische Strafwetboek schuldig aan ambtsmisdrijven. Vanwege het ontbreken van een wettelijke grondslag en het niet in acht nemen van de eisen van het genoemde artikel 37.
Het is niet alleen in België en Nederland dat we dit soort onbehouwen gedrag zien, maar wereldwijd. In psychiatrisch opzicht zouden we hier wellicht kunnen spreken van een pandemie van de periodiek explosieve persoonlijkheidsstoornis, opgenomen in de DSM-V en aldaar gerangschikt onder stoornissen van de impulsbeheersing: “De woede staat niet meer in verhouding tot de gebeurtenissen die ertoe hebben geleid. Vaak begrijpt de persoon later niet hoe hij tot zijn daden is gekomen” [7]. Dat pandemie vermoeden geldt natuurlijk des te sterker sinds de WHO de pandemie definitie, voorafgaand aan de Mexicaanse grieppandemie uit 2009, stilletjes heeft uitgekleed. Onbegrijpelijk dat nog altijd geen viroloog met commercieel instinct erop gedoken is om uit te zoeken of hier geen nieuw virus achter zit waarvoor in ijltempo een batterij experimentele gentherapeutische vaccins moet bijeen geknoeid en geïnjecteerd.
Buiten kijf staat echter dat voor politiemensen in de uitoefening van hun functie het bestaan van deze stoornis niet zomaar zal worden aangenomen omdat hun functie nu eenmaal hoge eisen van normbesef, integriteit en professionaliteit met zich meebrengt, waardoor zij volledig verantwoordelijk moeten kunnen worden gehouden voor hun daden.
Overige Links:
https://www.facebook.com/willem.engel/posts/10157920242182665
Vonnis rechtbank 31 maart 2021
Liga voor Mensenrechten: https://mensenrechten.be/
Ligue des Droits Humains: https://www.liguedh.be/
Liga voor Mensenrechten over uitspraak rechter
Liga voor Mensenrechten over hoger beroep