Waarom was covid zo dodelijk voor Afrikaanse leiders?

Zou covid gebruikt kunnen zijn als excuus om politieke rivalen in derde wereldlanden uit te schakelen? Of werden ze misschien geëlimineerd door buitenlandse mogendheden die uit zijn op regimeverandering. In maart 2020 stierven bijvoorbeeld 12 Iraanse politici en ambtenaren aan covid, waaronder Ayatollah Hashem Bathayi Golpayegni, een lid van het geestelijk orgaan dat de opperste leider benoemt. Toegegeven, Golpayegni was 78, maar Ali Reza Zali, die de campagne tegen de covid-uitbraak leidde, erkende dat veel van degenen die stierven verder gezond waren.

Het British Medical Journal (BMJ) maakte in 2021 een korte analyse waarin werd nagegaan waarom zoveel Afrikaanse leiders aan COVID-19 stierven. Zij schatten dat de gemiddelde minister een man was in de leeftijd van 60,5% en dat het sterftecijfer in de bevolking als geheel voor deze bevolkingsgroep 0,17% bedroeg. Onder ministers en staatshoofden wereldwijd was dit cijfer echter 0,6%, waarop Afrika, met een sterftepercentage van 1,33% een grote invloed had.

Waarom overleden Afrikaanse leiders en ministers zo disproportioneel door de ziekte, terwijl Afrika nauwelijks door covid werd getroffen?

Volgens het BMJ heeft covid tussen 6 februari 2020 en 6 februari 2021 het leven gekost aan 24 nationale ministers en staatshoofden over de hele wereld. Om een of andere reden waren de Iraanse sterfgevallen hierboven niet inbegrepen, maar afgezien daarvan vonden 17 van die 24 sterfgevallen plaats in Afrika.

Er was niets bijzonders of anders aan de demografie van de Afrikaanse ministers, “de Afrikaanse leiders die bezweken aan COVID-19 waren iets jonger dan hun zeven tegenhangers op andere continenten”.

Er werden vijf suggesties gedaan waarom het sterftecijfer zo veel hoger zou kunnen zijn.

1. Meer comorbiditeiten. Hiervoor is echter geen bewijs gevonden;
2. Slechte gezondheidszorg. Je zou denken dat van alle mensen in Afrika de leiders van het land toegang zouden hebben tot de beste gezondheidszorg;
3. De algemene sterfte in Afrika was hoger dan gemeld. Dit werd betwist door de WHO;
4. De werkomgeving van Afrikaanse ministers is drukker en zij komen dus meer in aanraking met het virus. Zelfs het BMJ zegt dat dit een zwakke hypothese is;
5. 50% van de Afrikaanse sterfgevallen vond plaats in zuidelijk Afrika en het merendeel nadat de meer besmettelijke “Zuid-Afrikaanse” variant was gemeld.

Of was het iets anders?

John Magufuli

Niet opgenomen in het rapport, omdat het gebeurde op het moment van publicatie, was het overlijden van een andere Afrikaanse leider, John Magufuli. Magufuli was president van Tanzania en stierf in maart 2021 op 61-jarige leeftijd.

De Tanzaniaanse leider werd twee weken vermist voordat zijn dood werd aangekondigd, ook al had de premier, Kassim Majaliwa, volgehouden dat de president “gezond was en hard werkte”. De media speculeerden dat hij in het ziekenhuis lag met covid, maar toen de vice-president, Samia Suluhu, zijn dood bekendmaakte, zei ze dat hij was overleden aan een hartstilstand.

Mr. Magufuli was vanaf het begin een covid-scepticus. De Guardian noemde hem in het overlijdensbericht zelfs “Tanzania’s covid-ontkennende president”. Hij had gezegd hoe goed de economie van Tanzania het zou doen, omdat zij niet op slot gingen en enorme schade veroorzaakten.

Iets meer dan twee weken voor zijn verdwijning heeft de Guardian een opiniestuk gepubliceerd, getiteld “Het is tijd voor Afrika om de anti-vaxxer president van Tanzania in toom te houden”. Het artikel werd gesponsord door de Bill & Melinda Gates Foundation.

De heer Magufuli, die is opgeleid als leraar scheikunde, doorzag de covid-fraude voor het eerst toen hij zich bewust werd van de vals-positieve resultaten van PCR-tests. Hij testte een geit, schaap en zelfs een pawpaw-vrucht, gaf ze menselijke namen en leeftijden, stuurde ze op voor analyse. Ze kwamen allemaal terug met een positief covid-testresultaat.

Naar aanleiding daarvan zei de president: “Er is iets aan de hand. Ik heb al eerder gezegd dat we niet moeten accepteren dat elke hulp goed bedoeld is voor deze natie”. Ten tijde van zijn dood waren er slechts 21 Tanzanianen gestorven en de president zei dat het land “covid-vrij” was. Het land was echter gestopt met het testen en registreren van sterfgevallen als “met covid”, we kunnen dus niet zeker weten of dit juist was of niet.

Om mondkapjes werd gelachen en het advies van de regering was om “de persoonlijke hygiëne te verbeteren, handen te wassen met stromend water en zeep, zakdoeken te gebruiken, te stomen met kruiden, te bewegen, voedzaam te eten, veel water te drinken en de natuurlijke geneesmiddelen te gebruiken die ons land rijk is”. Terwijl we in het Westen te horen kregen dat we moesten stoppen met sporten en binnen moesten zitten en ons zorgen maken.

De Tanzaniaanse president weigerde ook om “gevaarlijke” buitenlandse vaccins te kopen en koos in plaats daarvan voor “kruidengeneesmiddelen”. Ook al zeiden de westerse media dat dit “kruidengeneesmiddel” niet wetenschappelijk bewezen was, in feite werd het gemaakt van Artemisia, een plant uit Madagaskar, waarvan is aangetoond dat hij SARS-CoV-2 bestrijdt.

Artemisia wordt gebruikt tegen malaria en werkt ontstekingsremmend, het remt bijvoorbeeld interleukine-6 af, dat een sleutelrol speelt bij de ontwikkeling van ernstige COVID-19. Voorts is aangetoond dat het de invasie en replicatie van het virus remt, en dat het oxidatieve stress en ontsteking vermindert en longschade beperkt. De plant bevat ook  zink, gallium en selenium en heeft een antiviraal effect.

De week voordat de president verdween, overleden tien prominente Tanzanianen, waaronder de voormalige gouverneur van de Bank van Tanzania, allemaal vermoedelijk aan covid. Dit leidde ertoe dat de WHO Tanzania opriep om “krachtige maatregelen” te nemen. De president stelde voor dat burgers mondkapjes zouden dragen, maar herhaalde dat het land geen lockdown zou instellen.

Na de dood van Magufuli nam zijn vice-president het presidentschap over en draaide al zijn covid-beleid terug

Er werd een miljoen doses van het Janssen-vaccin besteld en er werd een vaccinatiecampagne gestart. Er werd een covid-taskforce opgericht, er moesten mondkapjes worden gedragen en er werden lockdowns ingesteld.

Pierre Nkurunziza – President van Burundi

President Nkurunziza overleed onverwachts in juni 2020 op 55-jarige leeftijd, na een kort verblijf in het ziekenhuis. Opnieuw bestond het vermoeden dat hij covid had, maar de officiële reden voor zijn dood was een hartaanval.

Een maand eerder, in mei 2020, had de president geweigerd om afstands- of lockdownmaatregelen in te voeren. Nadat de WHO de covid-statistieken van het land in twijfel trok, heeft Burundi het coronavirus-team van de WHO verbannen en verklaarde hen persona non grata wegens inmenging in het managen van de pandemie.

Op 30 juni kondigde de nieuwe president Evariste Ndayishimiye aan dat covid de grootste vijand was van Burundi en dat voor de bestrijding ervan “strikte naleving van de beperkende maatregelen vereist was die het Ministerie van Volksgezondheid nu in het hele land kenbaar zal maken”.

In april 2020 heeft het hooggerechtshof in Malawi de regering ervan weerhouden een nationale lockdown in te voeren. Dit was een initiatief van een maatschappelijke groepering die president Peter Mutharika, die een lockdown wilde om 50.000 Malawische levens te redden, had gedaagd. Tot nu toe zijn 2.686 Malawiërs door covid overleden.

In januari 2021 overleed echter een aantal ministers, waaronder Lingson Belekanyama, minister van Lokaal Bestuur en Plattelandsontwikkeling, Ernest Kantcheche, hoofdsecretaris bij het ministerie van Informatie, Sidik Mia, minister van Vervoer, en Sibusiso Moyo, minister van Buitenlandse Zaken (de voormalige generaal van het leger die Mugabe afzette).

Vervolgens gebruikte de president deze sterfgevallen om het belang van nieuwe beperkingen te benadrukken.

Naast de bovenstaande sterfgevallen, die duidelijk maken hoe covid-sterfgevallen werden gebruikt om het covid-beleid in hun respectievelijke landen te veranderen, waren er nog andere covid-sterfgevallen:

• Ambrose Dlamini, premier van Eswatini (voorheen Swaziland);
• Christian Myekeni Ntshangase, minister van Overheidsdienst in Eswatini;
• Makhosi Vilakait, minister in Eswatini;
• Mahmoud Jibril, voormalig premier van Libië en lid van de rebellenregering die Kadhafi ten val bracht;
• Pierre Buyoya, voormalig president van Burundi, die in Parijs is overleden en zojuist in Burundi tot levenslang is veroordeeld wegens de moord op zijn opvolger, Melchior Ndadye;
• Khalif Mumin Tohow, minister van Justitie van Somalië. Dit was de tweede covid-dode in Somalië;
• Sekou Kourouma, stafchef van de Guinese president Alpha Conde;
• Amadou Salif Kebe, hoofd van de verkiezingscommissie van Guinee;
• Victor Traore, directeur van het Guinese Interpol bureau;
• Abba Kyari, stafchef van de president van Nigeria Muhammadu Buhari;
• Mohamed Ben Omar, oprichter van de Nigeriaanse Sociaal-Democratische Partij die zich aansloot bij de partij van de president van Nigeria;
• Mahamane Jean Padonou, Nigeriaans presidentskandidaat van 2016 en speciaal adviseur van president Issoufou;
• Ismail Gamadiid, minister van Klimaatverandering in Somalië;
• Perrance Shiri, lid van het kabinet van Zimbabwe en neef van Mugabe;
• Ellen Gwaradzimba, minister van Staat in Zimbabwe;
• Sibusiso Moyo, minister van Buitenlandse Zaken in Zimbabwe, bekend om de aankondiging van de afzetting van Mugabe;
• Joel Biggie Matiza, minister in Zimbabwe en op de sanctielijst van de VS;
• Jackson Mthembu, minister in Zuid-Afrika. Een medische helikopter die zijn dokter vervoerde stortte neer, waarbij alle vijf inzittenden omkwamen, op dezelfde dag dat Mthembu stierf;
• Abdoul Aziz Mbaye, stichtend lid van de Senegalese regeringspartij;
• Hasan al-Lawzi, minister van Informatie in Jemen.

De lijst kan nog wel even doorgaan.

Ik zeg niet dat een van deze mensen werd uitgeschakeld door de WHO of een andere internationale organisatie die een lockdown wilde of meer vaccins wilde verkopen. Maar wat ik wel zeg is dat covid in minder transparante landen de perfecte dekmantel was om zich te ontdoen van een politieke tegenstander of om een soort regime- of agendawijziging door te voeren.

We hebben in het Westen gezien hoe gepolitiseerd de pandemie werd en hoe politici de situatie zoveel mogelijk in hun voordeel gebruikten. Helaas is het voor veel van die westerse politici een stuk moeilijker om mensen te vermoorden met wie je het niet eens bent en is de kans groter dat je achter de tralies belandt.

Maar in veel derdewereldlanden, waaronder de hierboven genoemde in Afrika, gebeurt dit veel. En normaal gesproken zouden kranten zoals de Guardian terecht verontwaardigd zijn. Ze zouden beweren dat er een staatsgreep heeft plaatsgevonden of een politieke moord.

Maar veel van de mensen die normaal gesproken verslag zouden doen en verontwaardigd zouden zijn over deze sterfgevallen, sloten zich aan bij de cultus van covid. Plotseling hoefde de politieke overwinnaar, in plaats van te onderzoeken wat er gebeurd was, alleen maar te schrijven “mogelijk gestorven aan covid” en de westerse media berichtten alleen maar “Zo triest, covid is zo verschrikkelijk, waren ze maar ingeënt”.

Ik weet zeker dat sommige van de bovengenoemde sterfgevallen te wijten waren aan een of ander luchtwegvirus, maar misschien zullen sommige “journalisten”, nu ze uit hun door covid veroorzaakte coma’s komen, gaan onderzoeken of al deze politici werkelijk aan covid zijn gestorven of politiek zijn vermoord. Het feit dat Afrikaanse leiders bijna 8 keer meer kans hadden om aan covid te sterven dan de bevolking in het algemeen geeft hun misschien een aanwijzing.