Keurslijf
Deze week sijpelde het wereldnieuws via sociale mediakanalen door en bereikte ook mij, op reis in Griekenland. Kamala Harris die Biden gaat vervangen; een soort freakshow-opening van de Olympische Spelen; kinderdagverblijven die in de nabije toekomst alleen nog maar gevaccineerde kinderen gaan toelaten. Vooropgezet plan van de democraten of niet, inzake Kamala Harris? Demonisch, satanisch, respectloos “laatste avondmaal” naar de Christenen toe? Paniek in de tent aan de kant van bewust ouders.
Wat je aandacht geeft groeit, geldt ook nu. Wij doen het zelf. Trekken het keurslijf aan. Door de overheid aan ons verstrekt om ons stevigheid en steun te geven. Het rechtop zitten, staan en lopen wordt makkelijker, omdat het keurslijf van buitenaf jou steunt. Je spieren hoeven niet zelf hun werk te doen: het keurslijf neemt die kracht over. Handig toch?
Door licht te schijnen op dit nieuws op een negatieve manier, wordt de negativiteit groter en polariseert het nóg meer in wij-zij. We trekken het keurslijf nóg strakker aan of we laten het keurslijf strakker aantrekken. Zó strak dat het pijn doet en ons de adem beneemt.
Ik geloofde vier jaar geleden nog in de eerlijke bedoelingen van politici. Dat was voor mij een beroep van idealen proberen waar te maken die goed zijn voor de burgers. Met steun van een grote achterban proberen Nederland een beetje leuker, gezonder, eerlijker en natuurlijker te maken.
Nu ben ik daar realistischer in geworden tegen wil en dank en zie ik dat de beslissingen al op een groter niveau gemaakt zijn, top down, en dat wij als burgers alleen maar kunnen aanschouwen wat er gebeurt aan de zijlijn. Wij, onze mening, ons ZIJN, doen er niet toe.
Zo ook betreffende onze kinderen. Dat zijn weerloze wezens die beschermd dienen te worden tegen allerlei ernstige ziekten die schade kunnen aanbrengen. Door vaccinaties verplicht te maken, ontneem je de keuze bij de ouders en blijft er niets anders over dan mee te gaan met de stroom, waardoor je al die ziekten niet meer krijgt én uitbant uit de wereld. Win-win toch?
Geef me de ruimte!
Wat je aandacht geeft groeit en ik voel de boosheid, frustratie en angst groeien van mensen die menen dat hun onrecht aangedaan wordt op verschillende manieren. Of dat nou politiek, religieus of als voogd van je eigen kind is, en dat ontneemt ons onze kracht. Wij zijn te manipuleren, te controleren op die manier. We blijven in een keurslijf zitten, waarvan de strakte bepaald wordt door de overheid. Willen we dat?
NEE! Ik niet! Wat willen we dan wel?
Het kan belangrijk zijn om eerst je eigen trauma te erkennen zoals ik beschreef in het tweede blog “Boos”. Heel veel gevoelens van teleurstelling, boosheid en verdriet zijn secundair en niet primair. De oorsprong ligt niet in het “nu,” maar in het “toen.” Tóen werd je onrecht aangedaan dat nú weer getriggerd wordt omdat je er opnieuw niets aan kunt doen. Het gevoel wordt getriggerd dat jÃj er niet toe doet. Dat jÃj niet belangrijk bent. Dat beklemde je toen en nu weer. Je zat toen vast in een keurslijf en nu ook weer.
Geef jezelf de ruimte! Verander de wereld, begin bij jezelf.
Ik stel voor dat we bottom-up gaan leven. Wij gaan zelf bepalen hoe we willen leven en zetten stappen om dat voor te gaan leven. We gaan ruimte maken, die ruimte innemen, we maken het keurslijf losser. Zoeken de mazen van de wet, de randen van wat er mogelijk is of mooier nog, op papier klopt het, in realiteit leef jij je eigen leven. Je hebt dat keurslijf niet meer nodig om jezelf rechtop te houden, je gooit het weg!
Dat betekent dat je weer zelf verantwoordelijk wordt voor wat er met jou gebeurt. Je kunt niet meer met de vinger wijzen naar die ander, de politicus, de overheid, je ouders. Ga je spieren weer sterker maken om rechtop te kunnen blijven zitten, staan en lopen. Zodat je je eigen huis kunt gaan bouwen, je eigen eten en kruiden kunt verbouwen, dat je de kinderen sámen gaat opvangen en opvoeden, dat je weer op de fiets stapt of je rugzak opdoet om jouw wereld in te gaan die geen grenzen meer kent.
Het is zó makkelijk om steeds te wijzen naar die andere partij die jou dit onrecht aandoet. Dat ontneemt jou de verantwoordelijkheid. Nu ben je volwassen en is het tijd om jezelf de ruimte te geven, toestemming te geven om te mógen leven. Voluit, met jouw eigen kwaliteiten en in je kracht. Dat is confronterend, omdat het je vaak bewust maakt dat je nÃet in je kracht staat en nÃet het leven leidt dat je wilt of voelt dat goed voor je is.
Wat heb je nodig om dat wel te gaan doen?
Ruimte! Geef jezelf de ruimte. Weg met dat zelfverkozen keurslijf! Ga voelen wat jij wilt. Wat jouw kwaliteiten zijn en wat jij kunt bijdragen vanuit jouw overvloed. Ga je verbinden met mensen die dezelfde plannen hebben. Ga naar elkaar luisteren, ga brainstormen, ga netwerken, bouw aan het mycelium, aan de onzichtbare draden onder de grond, leer het netwerk van elkaar kennen en maak gebruik van elkaars kennis en kunde. We hoeven niet de hele wereld te veranderen, maar begin bottom up, in onze eigen kring, door onze eigen community op te bouwen, voor te leven en langzaam te gaan verspreiden. Zoals de concentrische rimpels in het water steeds wijder en wijder worden en vanuit de bron zich eindeloos verplaatsen…..