De eerste regel van het Nieuwe Normaal-Duitsland is dat je het Nieuwe Normaal-Duitsland niet mag vergelijken met nazi-Duitsland. Als je dat wel doet, zal het Nieuwe Normaal-Duitsland je straffen. Het zal de federale recherche op je afsturen. Het zal je aangeven bij zijn binnenlandse inlichtingendienst. Het zal je boeken verbieden. Het zal je tweets censureren. Het zal je vervolgen op basis van valse aanklachten van“haatmisdrijven”.
Ik weet dit, want dat is wat er met mij is gebeurd. Ik brak de eerste regel van het Nieuwe Normaal-Duitsland. Ik vergeleek het Nieuwe Normaal-Duitsland met nazi-Duitsland. Ik deed het met de omslagillustratie van mijn boek.
Ja, dat is een hakenkruis op de boekomslag. Een hakenkruis bedekt met een medisch mondkapje. Ik heb die omslagillustratie in 2022 getweet. De Duitse autoriteiten hebben me daarvoor vervolgd en veroordeeld. Dus nu ben ik een “pleger van een haatmisdrijf” en een “antisemiet” en “iemand die de Holocaust trivialiseert*”.
*het gewoner en onbelangrijker maken van iets
Dat is de tweede regel van het Nieuwe Normaal-Duitsland. Je mag nooit ofte nimmer een hakenkruis afbeelden. Het afbeelden van een hakenkruis is niet “in Ordnung” [acceptabel, red.]. Het afbeelden van hakenkruizen is volledig “verboten”.
Tenzij je de minister van Volksgezondheid van het Nieuwe Normaal-Duitsland bent en je je politieke tegenstanders met de nazi’s vergelijkt. Of tenzij je een populaire Duitse beroemdheid bent en de Russen en hun aanhangers met de nazi’s vergelijkt. Of tenzij je een mainstreamtijdschrift bent en Duitse populisten vergelijkt met de nazi’s.
In dat geval is het afbeelden van een hakenkruis prima. En is het niet “verboten”. En is het zeker geen “haatmisdrijf”.
En dat is de derde regel van het Nieuwe Normaal-Duitsland. Als je het eens bent met de regering, hun bevelen opvolgt en hun propaganda napraat, ben je geen “pleger van een haatmisdrijf”. Als je de regering bent, zoals een minister in de regering, zoals de minister van Volksgezondheid, dan ben je zeker geen “pleger van een haatmisdrijf”. En als je deel uitmaakt van het propagandasysteem van de overheid, ben je natuurlijk ook geen “pleger van een haatmisdrijf”.
Echter, als je de regering bekritiseert, of als je de regering vergelijkt met nazi-Duitsland, en als je dat doet met behulp van je boekomslagillustratie met een hakenkruis achter een covidmondkapje, dan ben je absoluut officieel een “pleger van een haatmisdrijf” en een “antisemiet” en een “iemand die de Holocaust trivialiseert”.
Hier is hoe das Kammergericht, het hoogste gerechtshof van Berlijn, dat uitlegde in hun persbericht, nadat ze mijn vrijspraak in de arrondissementsrechtbank ongedaan gemaakt hadden:
“Het hakenkruis, een van de belangrijkste symbolen van de verboden Nationaal Socialistische Arbeiderspartij (NSDAP), wordt hier uitsluitend gebruikt om kritiek te uiten op het coronabeleid van de federale regering; een duidelijke afwijking van de idealen van het nationaalsocialisme [nazisme, red.] is niet te zien in de geplaatste berichten in kwestie. De vergelijking van de coronamaatregelen, die zouden worden belichaamd door het gebruik van mond- en neuskapjes, met het nazi-terreurregime dat wordt gesymboliseerd door het hakenkruis, is een trivialisatie van het nationaalsocialisme en de nationaalsocialistische genocide op miljoenen Joden, maar geen kritiek daarop.”
Ik herinner me dat de voorzitter van de rechtbank dat voorlas in de rechtszaal. Ik herinner het me duidelijk, omdat de rechter rechts van haar, de vrouw met de bril en het korte witte haar (zie de foto van de rechtszaal bovenaan), me met ijzingwekkende haat aanstaarde. We raakten verwikkeld in een staarwedstrijd, die zij uiteindelijk won, want ik kon het niet erg lang verdragen. Na ongeveer een minuut begon ik flashbacks te krijgen van scènes uit The Pianist, de film van Roman Polanski, en van de ogen van Duitsers die medische mondkapjes droegen toen ze de protesttekst zagen die ik had geschreven op het mondkapje dat ik in supermarkten moest dragen om eten te kunnen kopen tijdens de invoering van het “Nieuwe Normaal” in 2020-2022. Die protesttekst luidde: “Befehl ist Befehl”, wat ruwweg vertaald “bevelen zijn bevelen” betekent en het beruchte verweer van de nazi’s in Neurenberg was (d.w.z. “Ik volgde slechts bevelen op.”). Als je nog nooit bent omringd door een menigte Duitsers die medische mondkapjes droegen die je aanstaren met ziedende, ijzingwekkende haat … dan kan ik je verzekeren dat het een hele ervaring is. Ik heb het meer dan twee jaar lang dagelijks meegemaakt.
Ik heb het opnieuw ervaren in het Hof van Beroep, waar mijn vrijspraak in januari op aandringen van de Berlijnse officier van justitie ongedaan werd gemaakt. Ja, dat kunnen ze in het Nieuwe Normaal-Duitsland.
Ik zal je de procedurele details, juridische argumenten en beschrijvingen van de klungelige antiterreurachtige veiligheidsprotocollen besparen die het Hof van Beroep voor mijn rechtszaak in werking liet treden. Als je daarover wilt lezen, Aya Velázquez heeft het behandeld in haar recente uitgebreide verslag, en Dr. Clivia von Dewitz, een Duitse rechter en expert op het gebied van de nazi-symboolverbodwetten, heeft de juridische vragen behandeld in dit artikel voor en dit andere artikel na het proces. Ik heb dat tweede artikel niet vertaald (omdat ik het eerste al had vertaald), maar hier is een passage…
“Met deze beslissing wijkt de Duitse rechterlijke macht opnieuw af van de principes van een liberale democratie, die gedijt bij de uitwisseling van tegenstrijdige overtuigingen en meningen en bij kritiek op het handelen van de overheid. Als Der Spiegel en Stern hakenkruizen mogen gebruiken op de covers van hun tijdschriften, dan moet dezelfde vrijheid gelden voor degenen die kritiek hebben op de regering. Wanneer, zoals hier, de rechterlijke macht met twee maten begint te meten en duidelijke kritiek op de regering via het gebruik van nazi-symbolen veroordeelt, en een rechtszaak voert onder ongepaste ‘antiterreuromstandigheden’, moet je je afvragen hoe ver de rechterlijke macht in Duitsland is afgeweken van fundamentele democratische principes. In antwoord op de uitspraak van de rechtbank dat dergelijke berichten niet onder de vrijheid van meningsuiting of de vrijheid van kunst vallen, vraag ik me af wat de vrijheid van meningsuiting of de vrijheid van kunst dan wél is. Een Amerikaan die getrouwd is met een Jood kan moeilijk beschuldigd worden van het ’trivialiseren van het nationaalsocialisme’ of van het ‘niet expliciet verwerpen van het nationaalsocialisme’.” – Clivia von Dewitz, Berliner Zeitung
Of je kunt Eugyppius lezen, ook een Duitser, die in het Engels schrijft in The Daily Sceptic, of Boris Reitschuster, eveneens een Duitser, die in het Duits schrijft, of The Epoch Times, of dit uitstekende stuk van Milosz Matuschek, dat focust op de juridische argumenten.
Of, als je liever hoort van het enorme Goebbelsiaanse toetsenbordinstrument dat de meerderheid van de mainstream Duitse pers is, en je kunt Duits lezen, dan kun je alles lezen over hoe opruiend en krankzinnig ik ben in Der Tagesspiegel, Die Tageszeitung, en de Legal Tribune Online, een juridisch tijdschrift. Om de een of andere reden, die ik onmogelijk kan doorgronden, was Der Spiegel nogal terughoudend in hun berichtgeving. Ik weet zeker dat het niets te maken had met het feit dat ze dat dikke hakenkruis op hun cover hadden gedrukt.
Het was nogal verrassend dat de reguliere Duitse pers opdook om het proces te verslaan, aangezien ze het verhaal angstvallig hadden genegeerd. Misschien namen de PR-mensen van de rechtbank contact met hen op, of misschien roken ze gewoon bloed in het water.
Hoe dan ook, de sfeer in zaal 145a van het Hof van Beroep ademde schijnheilige, fascistische autoriteit. Het was vanaf het begin duidelijk dat de drie rechters er waren om een “covidontkenner” een lesje te leren en het Duitse publiek eraan te herinneren wat er gebeurt als je de regels van het het Nieuwe Normaal-Duitsland overtreedt. De rechters hadden duidelijk al besloten om mijn vrijspraak ongedaan te maken, dus de rest was gewoon theater, dat, afgezien van de uitvoerige argumenten die door mijn advocaat werden aangevoerd en mijn verklaring voor de rechtbank, vooral bestond uit de rechters die met een heerszuchtige minachting en ziedende vijandigheid op ons neerkeken als een enorm driekoppig gilamonster. De openbaar aanklager had aan het begin van de rechtszaak twee of drie zinnen in een monotone toon gemompeld. Ze deed geen moeite om te proberen een echt juridisch argument naar voren te brengen, want dat zou het fait accompli [voldongen feit, red.] mise-en-scène*-effect waar ze duidelijk voor gingen, hebben verpest.
*letterlijk: ‘in scène zetten’, ook wel enscenering of toneelbeeld genoemd
Ik moet de rechtbank en de aanklager complimenten geven over hun dramaturgie*. Het doel van het organiseren van een openbare rechtszaak als deze – wat de aanklager eiste, wat ongebruikelijk is op het niveau van het hoger beroep – was niet om te doen alsof ze recht spraken. Het was een show van kracht. Een demonstratie. Een publiek vernederingsritueel. En al met al hebben ze het goed in scène gezet.
*hier: de toepassing van de leer van het theaterspel bij het maken van een toneelspel
Het is gênant, maar de waarheid is dat ze me emotioneel raakten. Op een bepaald moment tijdens de bizarre procedure begon ik golven van verontrustende flashbacks te ervaren uit 2020-2022, toen haatdragende Nieuwe Normaal-Duitsers joegen op passagiers zonder mondkapjes in regionale treinen, zoals de ‘podmensen’ [fictieve, buitenaardse soort, red.] in Invasion of the Body Snatchers, knokploegen (d.w.z. de Duitse politie) iedereen die tegen de “coronamaatregelen” protesteerde op wrede wijze mishandelden, en regeringsleiders, de staats- en corporate media [mediaconglomeraten/Big Media, red.] en de overgrote meerderheid van het Duitse volk “de niet-gevaccineerden” fanatiek persecuteerden* met een vurigheid die sinds de slechte oude tijd niet meer was voorgekomen.
*het lastigvallen, achternazitten, wreed of oneerlijk behandelen, discrimineren, onderdrukken en/of vervolgen van andersdenkenden en dergelijke
Die flashbacks zagen er ongeveer zo uit …
… dus ik was een beetje van mijn stuk gebracht toen ik het gerechtsgebouw verliet.
Het heeft een paar dagen geduurd, maar ik ben grotendeels hersteld. Na overleg met mijn onverschrokken advocaat heb ik besloten om mijn zaak voor te leggen aan het Bundesverfassungsgericht, het hoogste gerechtshof van Duitsland, omdat… nou ja, op dit moment moet ik eigenlijk wel. Als ik dat niet doe, zal het precedent dat de Nieuwe Normaal-Duitse autoriteiten proberen te scheppen blijven bestaan en zal het recht op vrijheid van meningsuiting in Duitsland niet meer zijn dan een zieke fascistische grap.
En ja, dat recht wordt gegarandeerd in het Grundgesetz (de Duitse grondwet). Het is niet helemaal het eerste amendement*, maar het is goed genoeg voor Duitsland, en ik ben niet bereid om het te laten verdraaien en belachelijk te laten maken door een stelletje fascisten, niet zonder slag of stoot.
*verwijzend naar het eerste artikel in de grondwet van de VS, dat o.a. gaat over vrijheid van meningsuiting
Als je me wilt helpen in die strijd, die ongeveer 12.000 euro aan juridische kosten bedraagt, plus alle onkosten die ik in deze periode nog zal maken, dan kun je bijdragen aan mijn opnieuw opgestarte “juridisch verdedigingsfonds”. Als je dat doet, let dan op de disclaimer die onderaan vermeld staat.
Mijn oprechte dank aan iedereen die al heeft gedoneerd! Jullie betrokkenheid en vrijgevigheid hebben me opnieuw overweldigd. Ik wilde dit gevecht niet, maar nu moet het gevochten worden. Als het alleen om mij zou gaan, zou het niet zoveel uitmaken, maar het gaat niet alleen om mij, en het is van groot belang. Het is een strijd die in het hele Westen wordt gevoerd, niet alleen in Duitsland, de VS, het Verenigd Koninkrijk, Ierland en Australië, maar overal waar mensen vechten om grondwettelijke rechten en democratische principes te verdedigen.
Ik weet niet of ik mijn strijd zal winnen, maar ik weet wel dat we de grotere strijd zullen winnen. Zoals ik al zei in mijn verklaring voor de rechtbank: totalitarisme, fascisme, wint nooit. Niet op de lange termijn. De geschiedenis leert ons dat. En het is de geschiedenis die uiteindelijk over ons allen zal oordelen.