De Nieuwe Normaal-Duitse autoriteiten vonden dat niet leuk en waren vastbesloten om mij daarvoor te straffen en een voorbeeld van mij te maken om andere mensen te ontmoedigen dat ook te doen. Daar hadden ze twee pogingen voor nodig, maar het is ze gelukt. De rechter in mijn oorspronkelijke proces verpestte het en sprak me vrij, maar het Openbaar Ministerie in Berlijn gaf niet op. Dat ging in beroep tegen het vonnis – ja, dat kan in Duitsland – en vanmorgen vernietigde het Hof van Beroep het vonnis en verklaarde me schuldig.
Ik zal ergens later deze week verslag doen van alle lelijke details van mijn dag in de rechtbank in een echte column, wanneer ik voldoende hersteld ben van de kater die ik nu ga verwerken. Ik zal ook het fonds voor mijn juridische verdediging nieuw leven inblazen en jullie daarover vertellen in mijn volgende column, want het enige middel dat mijn advocaat en mij op dit moment rest, is om te proberen het Duits Constitutioneel Hof (d.w.z. het hoogste gerechtshof van Duitsland) zover te krijgen dat het de zaak behandelt. In de tussentijd wil ik graag mijn verklaring aan het Hof van Beroep delen. Hier is die.
Verklaring voor het Hof van Beroep te Berlijn, 30 september 2024
Dames en heren, mijn naam is C.J. Hopkins. Ik ben een bekroond toneelschrijver, auteur en politiek satiricus. Mijn werk wordt gelezen door honderdduizenden mensen over de hele wereld. Al meer dan dertig jaar schrijf ik over en spreek ik me uit tegen fascisme, autoritarisme, totalitarisme, enzovoort. Iedereen kan op internet zoeken naar mijn boeken, recensies van mijn toneelstukken, mijn essays, en in vijf minuten te weten komen wie ik ben en wat mijn politieke standpunten zijn.
En toch word ik door de Duitse autoriteiten beschuldigd van het verspreiden van pro-nazi-propaganda. Ik word hiervan beschuldigd omdat ik twee tweets heb geplaatst waarin ik het officiële covidverhaal in twijfel trek en de nieuwe, ontluikende vorm van totalitarisme die het heeft voortgebracht − het zogeheten “Nieuwe Normaal” − vergelijk met nazi-Duitsland.
Laat ik duidelijk zijn. Dat heb ik gedaan. In augustus 2022, toen Duitsland debatteerde over de vraag of het zijn covidmondkapjesverplichting zou beëindigen, tweette ik die twee tweets. Ik daagde het officiële covidnarratief uit. Ik vergeleek het Nieuwe Normaal met nazi-Duitsland. Ik deed dat met de coverillustratie van een van mijn boeken. Ik deed wat iedereen mag doen volgens de Duitse wet. Ik deed wat Karl Lauterbach heeft gedaan. Ik heb gedaan wat Duitse beroemdheden als Jessica Berlin hebben gedaan. Ik heb gedaan wat grote Duitse kranten en tijdschriften hebben gedaan.
Een paar maanden geleden publiceerden Stern en Der Spiegel covers van hun tijdschriften met hakenkruizen. De cover van Der Spiegel had precies hetzelfde artistieke concept als de cover van mijn boek en mijn tweets. Het enige verschil is dat het hakenkruis op de cover van Der Spiegel achter een Duitse vlag staat, terwijl het hakenkruis op de cover van mijn boek en in mijn tweets achter een medisch mondkapje staat. Dat is alles. Dat is het enige verschil.
Stern en Der Spiegel toonden hakenkruizen op hun covers om het publiek te waarschuwen voor de opkomst van een nieuwe vorm van totalitarisme, en dat is precies wat ik ook heb gedaan. Ik vergeleek het Nieuwe Normaal − d.w.z. de nieuwe ontluikende vorm van totalitarisme die in 2020 is ontstaan − met nazi-Duitsland. Stern en Der Spiegel vergeleken de AfD met nazi-Duitsland. Dat is het enige verschil.
Ik ben geen fan van de AfD. Ik ben geen fan van Stern en Der Spiegel. Dat maakt niet uit. Stern en Der Spiegel hebben het recht om te doen wat ze deden, en ik ook. Dat recht is ons gegarandeerd in de Duitse grondwet. We hebben allemaal het recht om, als we een nieuwe vorm van totalitarisme zien ontstaan, ons daartegen te verzetten en het te vergelijken met historische vormen van totalitarisme, waaronder nazi-Duitsland.
Ik volg de Duitse verkiezingspolitiek niet op de voet, dus ik weet niet precies wat de AfD heeft gedaan dat Stern en Der Spiegel ertoe heeft aangezet om hen met de nazi’s te vergelijken. Maar ik weet wel precies wat de Duitse autoriteiten tussen 2020 en 2023 hebben gedaan.
In 2020 riepen de Duitse autoriteiten de nationale noodtoestand uit, waarvoor ze geen concrete onderbouwing leverden, en schortten ze de grondwettelijke rechten op. Nazi-Duitsland deed dat ook, in maart 1933. Van 2020 tot 2022 dwongen de Duitse autoriteiten mensen om symbolen te dragen ten teken van hun conformiteit met de officiële ideologie en om vernederende publieke loyaliteitsrituelen uit te voeren. De nazi’s deden dat ook. De huidige Duitse autoriteiten hebben protesten tegen hun arbitraire decreten verboden. Met behulp van de media bestookten ze het Duitse volk met leugens en propaganda om het publiek te terroriseren tot onvoorwaardelijke gehoorzaamheid. Ze verdeelden de samenleving op basis van wie zich wel en wie zich niet conformeerde aan de officiële ideologie. Ze censureerden politieke dissidenten. Ze ontnamen mensen hun baan omdat ze weigerden zich te conformeren aan de officiële ideologie en weigerden om zinloze bevelen op te volgen. De Duitse autoriteiten wakkerden massale haat aan tegen een “zondebok”-klasse van mensen. Ze demoniseerden en vervolgden critici van de regeringsdecreten. Ze stuurden politie om hen te slaan en te arresteren. Ze gebruikten de wet om politieke dissidenten te straffen. Nazi-Duitsland deed al deze dingen ook, net zoals de meeste andere totalitaire systemen dat deden. Ik heb dit allemaal gedocumenteerd in mijn boek. Ik sprak me ertegen uit. Ik heb er essays over gepubliceerd. Ik heb erover getwitterd.
Mijn straf daarvoor is… nou, hier sta ik dan, voor de tweede keer, terecht in een strafzaak. De Duitse autoriteiten hebben mijn tweets gecensureerd. Ze hebben me aangegeven bij de federale recherche. Ze hebben me aangegeven bij het Federale Bureau voor de Bescherming van de Grondwet, de Duitse binnenlandse inlichtingendienst. Mijn boek is in Duitsland verboden. De Duitse autoriteiten onderzochten me. Ze vervolgden me. Ze berechtten me voor het twitteren. Nadat ik was vrijgesproken, was dat niet genoeg, dus hebben ze me opnieuw berecht. Ze hebben me belasterd. Ze hebben mijn inkomen en reputatie als auteur beschadigd. Ze hebben me gedwongen om duizenden euro’s aan juridische kosten te betalen om mezelf te verdedigen tegen deze duidelijk belachelijke aanklachten. En vandaag zijn ik, mijn advocaat en alle mensen op de tribune onderworpen aan dit officiële machtsvertoon en behandeld als potentiële terroristen.
Waarom, zo zouden rationele mensen zich kunnen afvragen, ben ik onderworpen aan deze speciale behandeling, terwijl Der Spiegel, Stern, Die Tageszeitung, en vele anderen die ook hakenkruizen hebben getweet, dat niet zijn?
Dit is geen mysterie. Iedereen kent het antwoord op deze vraag.
Je houdt niemand voor de gek. Iedereen begrijpt precies wat deze vervolging inhoudt. Elke journalist die verslag heeft gedaan van mijn zaak, iedereen in deze rechtszaal, begrijpt wat deze vervolging eigenlijk is. Het heeft niets te maken met het straffen van mensen die pro-nazi-propaganda verspreiden. Het gaat om het straffen van politieke dissidenten en het intimideren van critici tot zij zwijgen. Ik zit hier niet omdat ik een hakenkruis op de cover van mijn boek heb gezet. Ik ben hier omdat ik het achter een “covid”mondkapje heb gezet. Ik ben hier omdat ik de Duitse autoriteiten durfde te bekritiseren. Ik zit hier omdat ik weigerde mijn mond te houden en bevelen op te volgen.
Tijdens mijn eerste proces deed ik een beroep op de rechter om dit spel te stoppen en de wet te volgen. Dat deed ze. Ze moest me publiekelijk beledigen en vervolgens zette ze een “covid”mondkapje op om haar trouw aan het “Nieuwe Normaal” te tonen, maar ze sprak me vrij. Ze volgde de wet. En ik bedankte haar. Maar ik ga niet in beroep bij dit Hof. Ik ben dit spelletje beu. Als dit Hof de wet had willen volgen, zou ik hier vandaag niet zijn. Het Hof zou de belachelijke argumenten van de aanklager in haar motie om het vonnis te vernietigen hebben verworpen. Dat heeft u niet gedaan. Dus ik ga geen hoger beroep instellen bij dit Hof voor gerechtigheid. Of gerechtigheid verwachten.
Ga je gang. Doe met me wat je nodig vindt. Geef me een boete. Stuur me naar de gevangenis. Zorg dat ik failliet ga. Wat dan ook. Ik zal niet doen alsof ik ergens schuldig aan ben om je bestraffing te stoppen. Ik zal niet voor je liegen. Ik zal je niet gehoorzamen omdat je me bedreigt, omdat je de macht hebt om me pijn te doen.
Jij hebt die macht. Dat begrijp ik. Iedereen begrijpt het. De Duitse autoriteiten hebben de macht om degenen te straffen die kritiek op hen hebben, die hun hypocrisie en leugens aan het licht brengen. We begrijpen allemaal de boodschap. Maar zo werkt het niet in democratische samenlevingen. Zo werkt het in totalitaire systemen.
Daar werk ik niet aan mee. Ik weiger zo te leven.
Zolang de Duitse autoriteiten blijven beweren dat Duitsland een democratisch land is, dat de rechtsstaat en democratische principes respecteert, zal ik me zo blijven gedragen. Ik laat me niet intimideren. Ik zal aandringen op mijn grondwettelijke rechten. Ik zal de democratische principes blijven respecteren en vechten voor het behoud ervan. De Duitse autoriteiten kunnen de spot drijven met die rechten en met de rechtsstaat en democratische beginselen als ze dat willen. Ik zal dat niet doen. Niet voor de aanklager in Berlijn. Niet voor dit Hof. Niet voor de Duitse autoriteiten. Voor niemand.
Totalitarisme, autoritarisme en tirannie winnen nooit. Niet op de lange termijn. De geschiedenis leert ons dat. En het is de geschiedenis die uiteindelijk over ons allen zal oordelen.
C.J. Hopkins