De vrijheidsbeweging die de afgelopen vier jaar gestaag is gegroeid naar aanleiding van de bedilzucht van overheid en grote bedrijven, heeft veel briljante analyses van problemen en schuldigen voortgebracht. Toch is er maar weinig tijd besteed aan het nadenken over hoe een betere samenleving zou kunnen werken en welke constructieve volgende stappen genomen kunnen worden om die tot stand te brengen.
De meeste analisten volstaan met erop te wijzen dat de globalistische westerse elite nu een vijand is van hun bevolkingen en hoe mooi het zou zijn als haar voorhoede eruit zou worden geschopt en voor het gerecht zou worden gebracht. Maar verder dan dat heeft niemand veel te zeggen, ofwel omdat ze denken dat het allemaal opgelost kan worden door de slechteriken uit de weg te ruimen, ofwel omdat het gewoon te moeilijk wordt om een alternatief voor ons huidige systeem te bedenken dat uiteindelijk niet om dezelfde redenen als het vorige systeem plotseling zal instorten en daarmee onze levens overhoop zal gooien.
Is dit een Star Wars-film of hangt de toekomst van je kind van ons allemaal af?
Laten we eens een klein gedachte-experiment doen: stel dat we een magisch ruimteschip hadden waarmee we wie dan ook naar een paradijs in een ander universum konden brengen. Fauci, Gates, het hele WEF, alle miljardairs die je niet mag, iedereen die Novak Djokovic nomineert, enzovoort – allemaal verscheept en geparkeerd ergens uit het zicht en uit het hoofd, om nooit meer terug te keren.
Wat verwacht men dat er gebeurt met de organisaties die door deze mensen worden geleid op de dag nadat de topbestuurders definitief het toneel links hebben verlaten? Wat verwacht men van hun denktanks, hun erfgenamen, hun onderwijssystemen, hun legioenen van faciliterende bureaucraten, hun miljoenen gecorrumpeerde intellectuelen, hun politieke partijen, hun woke universiteiten en hun herenclubs? En wat moet men verwachten van de getraumatiseerde, geatomiseerde, woke jeugd die ze in hun kielzog achterlaten?
De fantasie dat alleen al het wegwerken van ‘De Vijand’ een spontane uitbarsting van constructief denken en broederschap zal veroorzaken onder degenen die overblijven, een kumbaya-moment van broederliefde en kosmische inzichten, is uitermate misplaatst en naïef. Team Nuchter moet als volwassenen denken. We leven hier in de echte geschiedenis, niet in Return of the Jedi. Het systeem, samen met de schapen die ‘De Vijand’ heeft gecreëerd, zal net zo doorgaan als voorheen, met anderen aan het hoofd die net zo autoritair zijn en zich zouden haasten om de vacatures in te vullen die hun voorgangers hebben doen ontstaan.
Het probleem waarmee we te maken hebben zit veel, veel dieper dan een paar duizend rotte appels. Sleutelen aan de randen van het bestaande systeem, om het op de een of andere manier te ‘repareren’ door het te zuiveren van de schurken, zal niet genoeg zijn om ons weer op de rails te krijgen. In plaats daarvan moeten grote delen van het systeem zelf volledig worden ontmanteld en vervangen door iets dat echt revolutionair is. Verzet tegen de agenda van de globalistische elite is maar een klein deel van wat er moet gebeuren om verbeteringen te realiseren. Een echte oplossing moet beginnen met realistische ideeën over wat er in de plaats van de huidige structuren moet komen en hoe we zo’n verandering kunnen bewerkstelligen, al is het maar in ons eigen land en op een tergend langzaam tempo.
Simplistische verhalen over de eeuwige vijand en snelle oplossingen worden na een tijdje saai en klinken gemakzuchtig. Als je te veel “kijk eens wat de <piep> ons nu weer proberen aan te doen”-verhalen leest, begin je die bliepjes stiekem te bewonderen. Het is net een herhaling van Game of Thrones, waar de hele show wordt gedragen door de slechteriken. Je kunt niet wachten om hun volgende duivelse geniale plan te zien en uiteindelijk wil je hen zijn of met hen trouwen omdat zij degenen zijn waar alles om draait.
We moeten ophouden slachtoffers te zijn die onze vijanden bewonderen en we moeten acteurs worden in onze eigen toekomst. We moeten onze eigen plannen ontwikkelen.
In die geest schetsen we hier een verhaal van hoop dat we de afgelopen vier jaar in onze artikelen hebben verkend, waarbij we putten uit ons onderzoek van de afgelopen 20 jaar. Het is een verhaal waar we zelf deel van proberen uit te maken door nieuwe wetenschappelijke, medische en educatieve organisaties op te richten die voortbouwen op de intellectuele kracht en pioniersgeest van het Brownstone Institute: scienceandfreedom.org en novacad.org. We moedigen duizenden gelijkgestemde mensen zoals jullie aan om soortgelijke initiatieven op te richten in jullie eigen gemeenschappen.
Van lokaal naar wereldwijd
Probeer je eens een welvarende, zelfverzekerde westerse wereld voor te stellen over 20 jaar. Bedenk hoe je zou willen dat het leven zou zijn in lokale gemeenschappen waar mensen het grootste deel van hun dagen doorbrengen. Denk aan de staten waar een groot deel van het landsbestuur zal plaatsvinden en grote landen die betrekkingen zullen hebben met andere landen. Hoe zou een werkbare toekomst met deze elementen eruit kunnen zien? Hieronder schetsen we een toekomst waarvan we denken dat die zou kunnen werken, maar die heel anders is dan zowel ons heden als ons verleden.
Op lokaal niveau stellen we ons familie-georiënteerde gemeenschappen voor die voor het grootste deel verantwoordelijk zijn voor hun eigen gezondheid, onderwijs, welzijn, sociaal leven en ordehandhaving. We denken aan dorpen, voorsteden of eigenlijk elke andere vorm van afgebakende fysieke locatie in onze landen waar veelvuldig fysieke interactie tussen de inwoners plaatsvindt. (Instagram- en Facebook-netwerken vallen niet onder onze definitie van een gemeenschap).
Deze basisgemeenschappen kunnen zo klein zijn als een paar duizend, zoals een plattelandsdorp, of in enkele gevallen zo groot als enkele miljoenen. De bewoners moeten deze plaatsen besturen en verantwoordelijkheid nemen voor het welzijn van de mensen die er wonen. Dit kan in sommige omstandigheden vereisen dat ze bewapend zijn om effectief de orde te kunnen handhaven. Deze gemeenschappen zouden ook deel kunnen uitmaken van grotere structuren die in staat zijn om buitenlandse invasies te weerstaan en enige controle te krijgen over grote bedrijven, maar de basiseenheid waarin de meeste mensen het grootste deel van hun leven doorbrengen zou bestaan uit sterke lokale gemeenschappen die veel investeren in de toekomst van hun kinderen.
Onze visie is niet gebaseerd op de overtuiging dat mensen opnieuw een Oude Pekela-stijl van familiewaarden moeten omarmen voor het creëren van gezonde gemeenschappen, maar eerder op de erkenning dat levensvatbare gemeenschappen moeten toebehoren aan mensen met een actief aandeel in hun toekomst, die het leven van die gemeenschappen in de komende eeuwen verzekeren. Gemeenschappen zonder kinderen zullen simpelweg uitsterven en kunnen hun land net zo goed overdragen aan migranten en anderen die geen doodswens hebben voor hun eigen manier van leven.
Deze gedachtegang volgend, stellen we ons voor dat de belangrijkste beslissingen in lokale gemeenschappen genomen zullen worden door ouders en ‘verzorgers’ van de volgende generatie. Om in aanmerking te komen voor leiderschapsposities kunnen ambitieuze verzorgers adopteren, opvoedingsverantwoordelijkheden delen, enige tijd voor de ‘culturele baby’s’ van de gemeenschap zorgen, de gemeenschap verdedigen door fysieke risico’s te nemen in de strijd, of op andere manieren deel uitmaken van het verzekeren en koesteren van de toekomst.
Sommige plaatsen in het Westen vandaag de dag, zoals die onder de bescherming van de kerk, hebben gemeenschapsstructuren geërfd zoals we hierboven hebben geschetst. Ook inheemse gemeenschappen hebben een rijke traditie van waardering voor ‘ouderen’ en families. De hogere status die deze culturen toekenden aan degenen die verantwoordelijkheid dragen voor de toekomst van de gemeenschap is precies waarom ze zo lang overleefden.
Veel plaatsen in het moderne Westen zijn momenteel gericht op individuele roem, geld, macht en andere verslavende zaken. Op de lange termijn zijn deze verslavingen destructief. Wat er moet gebeuren is een transformatie in wetgeving en maatschappelijke instellingen om het belang van onderdelen in de gemeenschap die verantwoordelijkheid dragen voor de toekomst enorm te vergroten. Dit omvat waardering van zorg, opvoeding, moederschap en vaderschap.
Het verankeren van een grotere waardering voor diegenen die investeren in de toekomst van de gemeenschap betekent ook dat anderen – diegenen die zich niet inzetten voor de gemeenschappelijke toekomst – daadwerkelijk op hun plaats moeten worden gezet. Eén manier om dit te bereiken is door erop aan te dringen dat belangrijke economische en bureaucratische functies alleen vervuld kunnen worden door diegenen die substantieel hebben geïnvesteerd in de toekomst van hun gemeenschap. Bijvoorbeeld, toegang tot hoge functies of middelen, zoals studieplaatsen en banen aan topuniversiteiten, zou alleen aan ouders en verzorgers gegeven moeten worden. Dit kan werken voor ambitieuze jonge academici als ze bijvoorbeeld jong kinderen krijgen om in aanmerking te komen voor dergelijke posities, maar de grootouders nemen een groot deel van de opvoeding van de kinderen op zich.
We kunnen nog veel leren van meer traditionele samenlevingen waarin grootouders, vaak samenwonend met meerdere generaties, een belangrijke rol spelen in de opvoeding van kleinkinderen. Dit soort gedeelde verantwoordelijkheid versterkt de familiebanden, maakt ouders vrij om actievere economische en sociale rollen in de gemeenschap op zich te nemen en zorgt er ook voor dat kinderen respect krijgen voor de wijsheid en ervaring van hun (groot)ouders. De hogere status die aan ouders en verzorgers in de gemeenschap wordt toegekend, zal ook helpen om ouderschap en zorg opnieuw te integreren in het zelfbeeld van belangrijke instellingen. Respect voor degenen die zorgen voor onze toekomst vervangt onze huidige realiteit waarin zorgwerk wordt weggemoffeld en gedaan door zogenaamd ‘minderwaardige mensen’ die dan niet meedingen naar roem en geld, de dingen die momenteel als echt belangrijk worden beschouwd. Moederschap en vaderschap worden nu betutteld als iets wat je wellicht nog eens doet nadat je je carrière verzekerd hebt. De prioriteit en de timing moet precies andersom.
De verandering van doelstelling moet op lokaal niveau worden gemaakt, maar moet door het hele land gedragen worden. Alleen het bereiken van een bepaalde leeftijd (zoals 18 of 21) zou niet langer voldoende zijn om als volwaardig lid van de gemeenschap te worden beschouwd. Iemand moet een actieve rol hebben gespeeld in het onderhouden van de gemeenschap om de volledige rechten van burgerschap in die gemeenschap te krijgen.
We hebben de afgelopen 50 jaar gezien dat directe op leeftijd gebaseerde toegang tot volledige rechten leidt tot zelfgenoegzaamheid en meeliftgedrag. Iedereen wacht op de ander om de gemeenschap te verdedigen en haar toekomst veilig te stellen. De centrale overheid dringt zich vervolgens op aan de familie en de gemeenschap, waardoor mensen van elkaar vervreemden en afhankelijk worden van de staat.
Die combinatie van door de overheid verleende rechten en een gebrek aan gemeenschapsverantwoordelijkheden in het Westen heeft gefaald. Het gebrek aan verantwoordelijkheden heeft geleid tot een gebrek aan waakzaamheid dat een vruchtbare bodem vormt voor een overname door hebzuchtige en machtige mensen. Willen gemeenschappen en de burgerdeugden die ze uitdragen een comeback maken, dan moeten gemeenschappen echte macht krijgen over hun jeugd. Individuen moeten hun plaats als burger in een gemeenschap verdienen en die gemeenschap moet de macht hebben om te beoordelen welk type inspanning de moeite waard is. Sommigen zullen dit als onliberaal beschouwen, maar wij zouden daar tegen in willen brengen dat het juist pervers is dat overheden gemeenschappen en gezinnen zo effectief kunnen vernietigen door hun jeugd en hun toekomst onder hun neus weg te kapen.
In deze lokale gemeenschappen zouden zeer onbureaucratische onderwijs- en gezondheidssystemen werken. Deze systemen zouden gericht zijn op het bevorderen van kritisch denken, veerkracht en gezonde gewoonten, en zich zeer bewust zijn van de verslavende aard en narcistische effecten van sociale media en het internet. Lokale gemeenschappen en hun scholen zouden uitzoeken hoe om te gaan met de schaduwzijden van sociale media en andere moderne technologie, niet door ze helemaal af te schaffen, maar door de blootstelling aan de schadelijkste effecten te beperken. Net zoals we nu rijbewijzen, gokwetten en voedingsnormen hebben die bevolkingen helpen maximaal voordeel te halen uit technologie, zo zouden gemeenschappen ook uitwerken hoe ze het beste kunnen halen uit technologische innovaties op andere gebieden.
Een lokale gemeenschap kan bijvoorbeeld als norm stellen dat ’s ochtends geen digitale apparaten worden gebruikt, zodat iedereen zich beter kan concentreren. Een andere gemeenschap zou mensen kunnen laten betalen voor het opeisen van de aandacht van alle anderen door massamailing. AI [kunstmatige intelligentie, red.] zou kunnen worden aangemoedigd en gezamenlijk ontwikkeld op sommige gebieden, zoals diagnosestelling in de gezondheidszorg, en gemeden op andere, zoals cyberseks. Er zijn nog veel meer culturele innovaties denkbaar. Het zou de taak van lokale gemeenschappen zijn om uit te zoeken hoe ze modern kunnen zijn zonder hersenloos te worden.
Met hun sterk uitgebreide bevoegdheden zouden deze lokale gemeenschappen sterke en veerkrachtige plaatsen worden die volkomen bereid zijn om achter drugsdealers of ongewenste migranten aan te gaan en vaak hun eigen wetten bepalen en die snel handhaven. Dit klinkt misschien als iets uit de 18e eeuw, maar deze lokale gemeenschappen zouden deel uitmaken van grotere structuren en dus profiteren van sterke nationale legers en nationale tegenstand tegen grote internationale bedrijven. Singapore en de gemeenschappen in Zwitserland komen enigszins in de buurt van wat wij voor ogen hebben, maar onze visie omvat meer expliciete empowerment* van de onderdelen in de gemeenschap die de toekomst koesteren.
*het proces waarbij iemand/groepen/organisaties gestimuleerd wordt/worden zelfstandig te beslissen en te handelen en voor zichzelf op te komen met als doel om meer grip te krijgen op de situatie/omgeving
Hoe zouden de supranationale staten en kleine landen er politiek uitzien in onze visie op deze toekomst? Hun overheidsverantwoordelijkheden zullen ruwweg bestaan uit wat hun in de recente geschiedenis van zowel de VS als de EU werd toegekend, zoals defensie en handel. Er zou praktisch geen centrale overheidstaak bestaan voor het organiseren van onderwijs, welzijn of gezondheid. Zoals we eerder hebben gezegd, denken we dat onze toekomst in hoge mate federaal* is en we zien dit niet als een stap terug. Nieuwe technologie zorgt ervoor dat dit de weg vooruit is.
*bestuursvorm bestaande uit meerdere overheden in verschillende gebieden, soms met één centrale overheid
We verfijnen hieronder onze ideeën over hoe dit ‘Federalisme 2.0’ zou kunnen werken en bespreken dit gedetailleerder – en dit doen we ook over de cruciale rol die burgers spelen en die ze momenteel over het algemeen negeren.
Georganiseerd federalisme
Er zijn verschillende nieuwe elementen nodig om het federalisme te laten werken en om te voorkomen dat allianties tussen grote bedrijven en de centrale bureaucratie de macht van de individuele staten overnemen, zoals in de loop der tijd is gebeurd in alle westerse federaties van de afgelopen twee eeuwen. Die overname is meestal gebeurd door misbruik te maken van noodtoestanden om meer centrale macht te vergaren, zoals sinds 2020 zo perfect is aangetoond.
Het belangrijkste schild hiertegen is eeuwige waakzaamheid van burgers, geoperationaliseerd in drie hoofdonderdelen.
Ten eerste zal de democratie een vierde macht nodig hebben die zich richt op het benoemen en controleren van de topbestuurders in de bureaucratie en elke grote publieksgerichte organisatie. Het is de taak van de vierde macht om te voorkomen dat de andere drie machten – de rechterlijke, wetgevende en uitvoerende macht – samenspannen, en om de mate waarin de overheid echt door het volk wordt bestuurd te vergroten.
Een belangrijke activiteit van de vierde macht gebeurt via burgerjury’s die zijn belast met het benoemen van de hoogste bureaucraten bij de centrale bureaus voor de statistiek, grote liefdadigheidsinstellingen, het rechtssysteem, staatsmedia, regelgevende overheidsinstanties, de politie, enzovoort. De leiders van deze vierde macht zouden zelf door burgerjury’s worden benoemd. De vierde macht zou zowel burgers definiëren als belangrijke delen van hun verantwoordelijkheden bepalen om hun gemeenschappen en staten in stand te houden.
De vierde macht zou ook het maken van nieuws door burgers organiseren, zodat burgers niet worden overspoeld door media die afhankelijk zijn van geld, en ze zou de politici en bureaucratieën controleren.
Ten tweede zou een individuele staat niet slechts zijn eigen bureaucratie hebben om zaken in die staat te regelen, maar ook de last op zich nemen om een deel van de algehele bureaucratie van het hele land te regelen, bij toerbeurt, met andere staten. Zo zou bijvoorbeeld het Amerikaanse ministerie van Defensie voor een periode van 20 jaar in Texas worden gehuisvest, waarna deze taak vanwege roulatie door een andere staat zou worden uitgevoerd. Ministeries en overheden zouden op afstand communiceren in plaats van zich in één hoofdstad te vestigen, waardoor de rol van de hoofdstad als fysiek doelwit voor grote bedrijven en superrijken om te corrumperen en er de macht over te nemen, geneutraliseerd zou worden.
De centrale bureaucratie zou dus fysiek worden verdeeld en onder de hoede van de individuele staten gebracht, die het eerlijk zouden houden. De EU en andere moderne federale systemen zouden een vergelijkbare structuur hanteren. De internettechnologie, iets waar onze voorouders niet over beschikten, heeft dit soort federalisme mogelijk gemaakt.
Ondanks de wonderen van het internet zouden er nog steeds coördinatieproblemen ontstaan door de fysieke scheiding tussen de verschillende delen van de centrale bureaucratie, maar we achten die problemen te verkiezen boven de problemen van corruptie en fascisme die ontstaan als de centrale bureaucratie zich op één plaats bevindt. Dat risico is reëel: we zien het zich tegenwoordig overal manifesteren. Een hoofdstad wordt na verloop van tijd bestuurd door bureaucraten en politici die niet verbonden zijn met lokale gemeenschappen en staten, die uiteindelijk narratieven en beleid creëren die hun bevolking eerder schaden dan helpen.
In de toekomst zullen we nog steeds centrale overheden nodig hebben die krachtige nationale legers organiseren en die naties in staat stellen om de wil van grote bedrijven te weerstaan, maar we kunnen en moeten deze centrale overheden op een andere manier leiden.
Ten derde zou er een nieuw convenant nodig zijn, zowel met andere landen als met grote bedrijven. Het huidige systeem van wetten en verdragen, waarmee de elites ons allemaal in wezen tot slaaf gemaakt hebben, moet bijna volledig worden losgelaten. In het nieuwe convenant zouden grote bedrijven door een bepaalde natie net zo behandeld worden als een andere natie: onontkoombaar aanwezig, eventueel een vriend wanneer het goed uitkomt, maar in essentie een potentiële concurrent.
Er zijn nog veel details waar we verder op in zouden kunnen gaan, maar laten we volstaan met één belangrijke suggestie voor hoe een nieuw convenant zou kunnen werken. Denk aan de belasting van grote bedrijven die op dit moment in wezen ontsnappen aan het betalen van een eerlijke hoeveelheid belasting, waardoor de belastingen die de rest van ons betaalt, stijgen. In een hoofdstuk in een boek dat 3 jaar geleden is uitgegeven hebben we uitgewerkt hoe deze bedrijven belast zouden kunnen worden op basis van een “tribuut”, waarbij grote bedrijven gewoon een rekening krijgen voor wat de belastingdienst denkt dat een eerlijk deel is van de winst die ze in het land als geheel maken. Cruciaal is dat er geen recht op beroep of andere juridische middelen zouden zijn voor bedrijven om het systeem te laten ontsporen.
Elk groot bedrijf dat dergelijke belastingen zou weigeren te betalen, zou tot terroristische organisatie worden verklaard en haar leidinggevenden zouden met de volledige macht van het nationale leger worden vervolgd – tenzij ze eenvoudigweg zouden besluiten om niet in dat land te opereren. Net als in het moderne Singapore zouden bedrijven vaak welkom zijn en er zou goed voor ze gezorgd worden, maar ze zouden in wezen behandeld worden als gasten. Om dit nieuwe convenant af te dwingen zijn een leger en een bureaucratie nodig, en vaak ook de middelen om de tributen af te kunnen dwingen.
Het bovenstaande zijn de drie hoofdkenmerken die volgens ons nodig zijn om staten en landen in de toekomst goed te laten functioneren en de problemen die we nu hebben te vermijden. De nieuwe kenmerken op lokaal niveau en op staatsniveau versterken elkaar: sterke, zelfredzame gemeenschappen brengen slimmere, gezondere en meer zelfverzekerde burgers voort die de onvermijdelijke bureaucratie in het gareel kunnen houden en zowel de bureaucratie als de grote bedrijven kunnen heroriënteren naar het welzijn van de burgers. Tegelijkertijd stelt een effectieve centrale overheid die zich richt op de behoeften van haar bevolking, lokale gemeenschappen in staat om dingen te doen die de capaciteit van individuele gemeenschappen te boven gaan, zoals weerstand bieden tegen buitenlandse invasies en misbruik door enorme multinationals.
Hoe meer dingen veranderen… [hoe meer ze hetzelfde blijven, red.]
Op het niveau van grote landen en federaties, zoals de VS of de EU, of wat voor conglomeraten van kleine westerse landen er in de toekomst ook ontstaan, denken we dat ‘normale democratie’ nog steeds de beste manier is om dingen te regelen zodra door burgers gerunde media de publieke informatiesystemen hebben opgeschoond en burgerjury’s alle belangrijke wetshandhavers benoemen. De rol van gekozen politici zou bestaan uit het beslissen over budgetten en nieuwe regels, zoals nu, maar met hun bureaucratie verspreid over de individuele staten en hun belangrijkste wetshandhavers rechtstreeks benoemd door de burgers. Politici en hun entourage zouden dezelfde essentiële functie hebben als nu, maar ze zouden als ratten in een kooi zitten om ze eerlijk te houden.
Democratische verkiezingen, zowel op het niveau van de staten als van het land als geheel, zouden gehouden worden om de bevolking in staat te stellen een keuze te maken uit alternatieve beleidsstandpunten waarbij belangrijke afwegingen moeten worden gemaakt: wat meer te financieren, wat minder te financieren, hoe dingen te organiseren en hoe zich internationaal te gedragen. De rol van verkiezingen zou zijn om de geest van de bevolking te richten op dergelijke kwesties van gemeenschappelijk belang en hun gedrag als een natie. Men heeft cruciale momenten nodig om de bevolking te helpen focussen op de noodzaak om afwegingen te maken.
In deze hoopvolle toekomst zouden zowel bevolkingsgroepen als de overheid er belang bij hebben om een betere toekomst op te bouwen voor gemeenschappen en voor de mensheid. Gemeenschappen en landen zouden de woestijnen vergroenen, de oceanen vruchtbaar maken, zorgen voor goed bestuur waar dat in het buitenland ontbreekt en zich bezighouden met andere goede daden. We denken ook dat in deze toekomst veel gemeenschappen heel religieus zouden zijn, actief zouden streven naar de creatie en aanbidding van hun goden, hoewel verschillende gemeenschappen verschillende religies zouden ondersteunen. Het idee van “goede daden” zou de ziel van de leden van de gemeenschap voeden, hoewel de primaire taak van individuen nog steeds zou zijn om hun eigen toekomst en die van hun gemeenschap, staat en land veilig te stellen.
Op het gebied van internationale samenwerking denken we nogmaals dat de toekomst federaal is en zien we geen rol weggelegd voor centrale internationale organisaties die uitgroeien tot een enorm probleem voor bevolkingen omdat ze manieren bedenken om anderen tot slaaf te maken. Dit zou het einde betekenen van de NAVO, de VN, de WHO en andere multilaterale organisaties. Als landen besluiten dat ze een nieuwe internationale organisatie nodig hebben voor optimale klimaatomstandigheden, dan zou het gehuisvest moeten worden in een bepaald land en door dat betreffende land ook bestuurd moeten worden, met periodieke roulatie tussen landen. Hetzelfde geldt voor internationale sportorganisaties, liefdadigheidsinstellingen of culturele instellingen: ze zouden allemaal gefederaliseerd moeten worden. We zouden geen dingen meer opzetten om de opkomst van een aparte globalistische klasse te ondersteunen.
Internationale bedrijven zullen blijven bestaan, onvermijdelijk, omdat ze zo fantastisch goed zijn in het verspreiden en toepassen van nieuwe technologieën. Ze ontstonden in de 17e eeuw met de Nederlandse en Britse Oost-Indische Compagnieën en zijn steeds dominanter geworden als vormen van economische organisatie, en met goede reden. Als we ze volledig afwijzen, lopen we technologisch achter op de rest van de wereld en worden we uiteindelijk gedomineerd door degenen die zich wel aanpassen. Voor elke toekomstgerichte samenleving moeten grote MNC’s [multinationale ondernemingen, red.] worden omarmd.
Maar net als vandaag zullen de MNC’s van de toekomst vaak geleid worden door mensen die ervan dromen de wereld te besturen en individuele landen en culturen te vernietigen. Dit zijn mensen waarvan je in ons gedachte-experiment aan het begin van dit artikel misschien dacht dat ze naar een andere planeet zouden worden verscheept. In onze visie zijn de leidinggevenden en belangrijkste werknemers van MNC’s in plaats daarvan de nieuwe zigeuners: nomaden zonder thuis, uitgenodigd wanneer ze nuttig zijn, maar ze worden buiten de lokale politiek gehouden.
Er moeten nog veel meer details worden uitgewerkt, waaronder de kwestie van werkgelegenheid en bijbehorende loyaliteiten. Lokale burgers zouden duidelijk de vrijheid moeten hebben om voor internationale bedrijven te werken en zelfs aangestuurd te worden door hun leidinggevenden, maar ze zouden nog steeds de lokale cultuur en wetten moeten respecteren. Singapore is opnieuw een voorbeeld van een land waar de lokale bevolking het voor het zeggen heeft, ondanks de vele internationale bedrijven die er gevestigd zijn. Soortgelijke regelingen kunnen worden getroffen voor liefdadigheidsinstellingen of andere wegen waarlangs bedrijven kunnen proberen de lokale politiek te beïnvloeden. Elke grote liefdadigheidsinstelling zou geleid moeten worden door mensen die benoemd zijn door lokale [burger, red.]jury’s, waarbij het doel van de liefdadigheidsinstelling niet uit het oog verloren mag worden.
Een andere kwestie die moet worden uitgewerkt is belasting: wie mag wie belasten en hoe? Hoewel het huidige hoofdprincipe van belastingheffing (“Belast alles wat je kunt op welk niveau dan ook”) zeker zal blijven bestaan, is het belangrijkste probleem dat we voor ogen hebben dat veel belasting in de toekomst zal moeten worden geheven op MNC’s of andere organisaties (zoals internettransacties) die door de hele bevolking worden gebruikt. Dit betekent dat belastingen grotendeels nationaal geheven zouden worden, dat wil zeggen door een centrale belastingautoriteit, wat het probleem met zich meebrengt hoe de belastinginkomsten te verdelen zonder grote ruzies tussen regio’s, en ook het probleem hoe die zeer machtige centrale belastingdienst in toom te houden. Het zou het meest corruptiegevoelige deel van de hele structuur zijn. Misschien zou deze eenheid niet alleen gefederaliseerd moeten worden, zodat ze ook roteert tussen de staten, maar zou haar leiderschap ook uitsluitend moeten bestaan uit door burgers benoemde vertegenwoordigers van de verschillende staten.
Wegen naar deze toekomst
Wij zien het hierboven geschetste systeem als goed implementeerbaar. Het maakt gebruik van de grote culturele en politieke uitvindingen van het Westen – de scheiding der machten en de immense kracht van een geëngageerde burgerij die in staat is om vrijelijk te debatteren en de gemeenschap mede te organiseren – terwijl het ook erkent dat de moderniteit, met haar grote bureaucratie en moderne bedrijven, niet meer weg te denken is. De essentie van onze visie is om een natie tot stand te brengen uit sterke, toekomstgerichte, lokale gemeenschappen die een actieve rol spelen in het besturen van het geheel, in plaats van te bestaan uit passieve ontvangers van wat “de overheid” met hen doet. Het zorgt voor een nieuwe balans tussen liberalisme en samenleving, met meer gemeenschapsverplichtingen en -rechten dan het klassiekliberalisme erkent, die voorkomen dat individuen op de lange termijn tot slaaf worden gemaakt. Je zou onze visie “Liberalisme voor Volwassenen” kunnen noemen.
Het is duidelijk dat onze huidige realiteit lichtjaren verwijderd is van deze visie.
Persoonlijk zetten we twee duidelijke stappen in de richting van onze toekomstvisie. De eerste is het verwoorden van een visie, het uitwerken van veel belangrijke details en niet terugschrikken voor de vraag wie er zal verliezen in die visie. Diegenen die geen interesse hebben in de toekomst van hun gemeenschap zullen bijvoorbeeld verliezen in onze visie. Ze zullen gezien worden als egoïsten en het zal belangrijk zijn om hun macht over en hun aantrekkingskracht op de jeugd te beperken. We gaan die implicatie niet uit de weg. Andere verliezers in onze visie zijn de huidige globalistische elites en hun handlangers. Activisten voor slachtofferschap, die delen van de gemeenschap tegen andere delen opzetten, zullen ook verliezen.
Onze persoonlijke tweede stap is om, daar waar wij wonen, te werken aan nieuwe gemeenschappen, gezondheidssystemen, onderwijssystemen, enzovoort. We zijn medeoprichters van Australians for Science and Freedom, met het doel om informatie te genereren en vrijheidsbevorderende Australische gemeenschappen te vormen. We zijn ook medeoprichters van een nieuwe academische instelling, Nova Academia, gericht op het onderwijzen van kritisch denken en uit te werken hoe levendige gemeenschappen echt zouden kunnen werken door zulke gemeenschappen op de campus te belichamen.
We roepen je op om je bij ons aan te sluiten bij beide initiatieven. Word mentor, leraar, student of sponsor van novacad.org of scienceandfreedom.org. Of nog beter: richt je eigen gemeenschappen en organisaties op voor degenen om wie je geeft. We moeten beginnen met het opbouwen van de toekomst die we willen voor degenen van wie we houden en ophouden de fantasie te koesteren dat het Westen op magische wijze tot bezinning zal komen als we maar vaak genoeg op de ‘vind ik leuk’-knop van de juiste artikelen op sociale media drukken en kwaadspreken over Bill Gates op genoeg etentjes. Een betere toekomst voor onze kinderen is het waard om voor te vechten en het is aan ons om die op te bouwen. Voor liefde en waarheid.