Door Jeroen Pols
Kerst is de tijd van bezinning en hoop, niet alleen voor gelovigen, de betekenis van de geboorte van Christus reikt veel verder dan deze context. Het belichaamt de onaantastbaarheid van de menselijke waardigheid, het beginsel dat de waarde van ieder mens in het menszijn zelf zit, niet in haar economische of maatschappelijke bijdrage. Ook andere monotheïstische religies gaan uit van dit principe; zo zegt de Talmud in Sanhedrin 4:5: “Wie een ziel vernietigt, vernietigt de wereld, wie een leven redt, redt de hele wereld”.
En Surah Al-Ma’idah vers 5:32 benadrukt in de Koran op vergelijkbare wijze dat het redden van één leven wordt beschouwd als het redden van de hele mensheid.
Dit uitgangspunt vormt de oorsprong van mensenrechtenverdragen, onze morele overtuigingen en democratische waarden. Het laten vallen ervan heeft ernstige gevolgen voor individuen, de sociale cohesie en de ethische basis van onze juridische systemen.
De geschiedenis laat zien dat samenlevingen die aan dit beginsel morrelen, afglijden in zelfdestructie en desintegratie. Zo introduceerde het naziregime bijvoorbeeld hun geperverteerde uitleg van mensenrechtelijke principes met een bezopen rassenideologie. De obsessie van een “raciaal zuivere” samenleving leidde nauwelijks tien jaar later tot de grootste misdaden tegen de menselijkheid uit de geschiedenis.
Niet veel beter verging het de door westerse sociaaldemocraten gesteunde totalitaire leer van de Khmer Rouge in Cambodja; hun streven naar een bezitloze agrarische heilstaat waarin iedereen gelijk zou zijn, eindigde met de Killing Fields waar miljoenen potentiële staatsvijanden zoals buitenlanders en intellectuelen op primitieve wijze afgeslacht werden.
Totalitaire ideologieën maken menselijk leven ondergeschikt aan de groep, de staat of een ander hoger belang en vormen daarmee een vruchtbare bodem voor genocides en andere mensenrechtenschendingen.
Dat geldt ook voor het op het eerste gezicht sympathiek klinkende doel om samen de wereld van de ondergang te redden, maar de realiteit is dat de mensheid zich met de radicale klimaatdoelen opnieuw op een historisch kruispunt bevindt.Het is een ideologie die zowel in absurditeit als gevaar nazistische waanideeën overtreft.
In tegenstelling tot nazi’s die zich tegen een deel van de samenleving zoals Joden, zigeuners, homoseksuelen en gehandicapten richtten, stelt de klimaatagenda abstracte entiteiten als natuur en klimaat boven het belang van de samenleving als geheel. In deze extremistische ideologie vormt de mensheid een soort ongedierte dat een bedreiging vormt voor onze natuur, klimaat en planeet.
Bij de introductie van de Rassenwetten in 1935 kon slechts een enkeling de even logische als gruwelijke implicatie daarvan bevroeden, de industriële massamoord die zich nauwelijks tien jaar later voltrok. Het retorische taalgebruik vol met bombastische duurzaamheidstermen van het Parijse Klimaatakkoord uit 2015 kan de elementen voor een potentiële genocide die de misdaden van de nazi’s tot een kinderfeestje maken niet verhullen. Om de opwarming van de aarde tot 1,5 graad te beperken, spraken regeringsleiders namelijk af om in 2030 de CO2-uitstoot met 49% en in 2050 met 95% te verminderen.
Elke menselijke activiteit produceert koolstofdioxide – C02 is de basis voor alle leven op aarde – zodat dit megalomane doel uitsluitend bereikt kan worden door het nagenoeg stilleggen van consumptie, industrie, voedselproductie, transport, energiegebruik en dierhouderij. Het plan voorziet daarmee in de vernietiging van het menselijke bestaansrecht met uitschakeling van fundamentele vrijheden en mensenrechten tot gevolg.
Bovendien prediken de klimaatprofeten een valse illusie: natuur of klimaat kunnen per definitie niet gered worden door de mensheid te decimeren. Bomen, dieren en planten worden namelijk pas natuur op het moment dat de mens deze als geheel aanschouwt, weerspatronen worden pas klimaat na menselijke observatie. Als je de mensheid deprecieert, wordt alles van onwaarde.
Dat wil niet zeggen dat we ons niet voor natuurbehoud moeten inzetten, maar dat mag nooit ten koste gaan van fundamentele mensenrechten of vrijheden.
Het beschermen van het klimaat daarentegen is net zo zinvol als rituele dieroffers om goden gunstig te stemmen, als mensen dat een goed gevoel geeft, staat het eenieder overigens vrij om met de fiets op vakantie te gaan of over te stappen op een vegan dieet.
Een bevolking mag echter nooit onderworpen worden aan maatregelen die hogere belangen dan de mens zelf dienen. Een mooiere en betere planeet is alleen bereikbaar met respect voor fundamentele vrijheids- en mensenrechten, en daarmee de menselijke waardigheid, dat is uiteindelijk de essentie van de Kerstgedachte.
