Als enige Britse schooldirecteur die vraagtekens zette bij het vaccineren en verplichten van mondmaskers bij kinderen, werd ik onderzocht door antiterrorisme-instanties.
Door: Mike Fairclough
Het originele Engelstalige artikel lees je hier.
Ik had altijd het gevoel dat ik het goudhaantje van het basisschoolonderwijs was nadat ik een onorthodox lesprogramma had gemaakt voor West Rise Junior School in Eastbourne, East Sussex. Naast de gebruikelijke lessen zorgde ik voor een boeiend lesprogramma op het platteland dat je nooit zou verwachten van een openbare school. Ik huurde 120 hectare moerasland tegenover mijn school, de plek van een voormalige nederzetting uit de Bronstijd. De kinderen leerden hoe ze vuur moesten maken en hoe ze hout met messen moesten bewerken om pijlen te maken. Ze leerden veilig schieten met 4:10 jachtgeweren en hoe ze konijnen moesten villen en duiven plukken. Ze droegen zorg voor bijenkorven, schapen en zelfs onze eigen kudde waterbuffels.
Ik kreeg bewondering van mijn collega’s en won in 2015 de `Times Educational Supplement Primary School of the Year`-prijs. Dame Judith Hackitt, voorzitter van de Health and Safety Executive, zei dat meer schooldirecteuren mijn voorbeeld zouden moeten volgen. Dit was omdat ik mijn leerlingen echte, praktische onderwijservaringen gaf.
Ik had een zeer positieve relatie met mijn medewerkers en mijn werkgever, maar alles veranderde nadat ik vraagtekens begon te zetten bij de reactie van de regering op de pandemie en de gevolgen daarvan voor kinderen.
Bezorgd over de gevolgen van lockdowns, het eisen van mondmaskers bij kinderen en de uitrol van het covidvaccin voor kinderen, heb ik mijn social mediakanalen gebruikt om mijn rechtmatige mening te uiten. Dit was om discussie en debat aan te wakkeren.
Wat betreft de covidvaccins voor kinderen ben ik altijd van mening geweest dat we kinderen geen medische interventie moeten geven tenzij die een duidelijk voordeel oplevert en bewezen veilig is. Vóór 2020 zou het zelfs als extreem zijn beschouwd om het tegenovergestelde standpunt te verdedigen.
Voor de context: ik heb me altijd op dezelfde kernpunten gericht wanneer ik publiekelijk mijn mening gaf over de covidvaccins voor kinderen:
- Kinderen lopen een extreem laag risico op ernstige ziekte door covid.
- De covidvaccins brengen bekende risico’s met zich mee en er zijn geen gegevens over de veiligheid op de lange termijn.
- Een kind kan nog steeds covid oplopen en verspreiden als het tegen het virus gevaccineerd is.
- Mijn persoonlijke mening is dat de risico’s van de covidvaccins zwaarder wegen dan de mogelijke voordelen.
Ondanks het feit dat het bovenstaande onder vrijheid van meningsuiting valt en bovendien feitelijk juist is, vormde het voor sommige mensen voldoende aanleiding om mij aan te vallen voor het uiten van dit standpunt.
Mijn werkgever (East Sussex County Council) heeft drie onderzoeken naar mij laten uitvoeren, omdat ik in het openbaar mijn mening over de uitrol naar kinderen heb gegeven. Dit ondanks het feit dat ik mijn rechtmatige mening op een gematigde en rustige manier en in mijn eigen tijd heb geuit.
Het laatste onderzoek naar mij volgde op een klokkenluidersklacht in het kader van Prevent. Prevent maakt deel uit van de algemene terrorismebestrijdingsstrategie van de Britse overheid. Ik werd ook gerapporteerd aan de afdeling Extremismebestrijding van het Ministerie van Onderwijs. De reden hiervoor was dat het in twijfel trekken van het regeringsbeleid inzake covid door de klagers als een vorm van extremisme werd beschouwd.
In elk van de onafhankelijke onderzoeken werd ik vrijgesproken van alle beschuldigingen van wangedrag in verband met mijn wettige recht op vrijheid van meningsuiting. Ik werd ook vrijgesproken door de Counter Extremism Division. Dit omdat ik volgens de wet recht heb op vrijheid van meningsuiting in het Verenigd Koninkrijk. Desondanks zei mijn werkgever dat ik in de toekomst herhaaldelijk onderzocht zou kunnen worden als dezelfde klacht zou worden ingediend. Dit was duidelijk een bewuste poging om ‘afgekeurde standpunten’ via de klachtenprocedure stil te krijgen.
Voor die tijd had ik een zeer succesvolle carrière van 20 jaar als schoolhoofd. Ik werd consequent geprezen door Ofsted [het Office for Standards in Education, Children’s Services and Skills; Ofsted, is een niet-ministeriële afdeling van de regering, red.] en kreeg uitgebreide, zeer positieve aandacht in de nationale media voor mijn onderwijsethos. Hoewel mijn onderwijsinitiatieven mogelijk controversieel waren, heb ik nooit een klacht ontvangen. Maar het in twijfel trekken van de pandemische reactie van de regering maakte mij in de ogen van sommige mensen tot een extremist, wat uiteindelijk resulteerde in het einde van mijn geliefde carrière.
Een verzoek om vrijheid van informatie dat ik indiende bij het Britse ministerie van Cultuur, Media en Sport (DCMS) onthulde dat mijn berichten op sociale media werden gemonitord door de Counter Disinformation Unit (CDU). Dit speelde een belangrijke rol bij de aanvallen op mijn rechtmatige vrijheid van meningsuiting.
In plaats van het in de gaten houden van echte terroristen, hielden de schimmige desinformatie-eenheden van het Verenigd Koninkrijk, in samenwerking met de inlichtingendiensten en Big Tech, mensen zoals ik in de gaten. Mijn ‘overtreding’ was dat ik een keer zei dat “Kinderen een geweldig immuunsysteem hebben” en “Als schoolhoofd heb ik de wettelijke plicht om kinderen te behoeden voor schade”.
Tegelijkertijd werden door de Britse regering eenheden voor psychologische beïnvloeding ingezet om het publiek aan te moedigen iedereen die de regering in twijfel trok, als extremist te beschouwen.
Mensen in de samenleving die waren geëvangeliseerd door het inmiddels ontkrachte ‘veilig en effectief’-mantra, maakten jacht op diegenen die het pandemiebeleid van de regering in twijfel trokken – ze rapporteerden hen vaak bij hun werkgevers en ontketenden wat ik heb beschreven als het onofficiële, Britse sociaal-kredietsysteem. Met andere woorden: ze proberen hen te straffen via het klachtenproces en de cancelcultuur.
Deze censuur in Chinees communistische stijl en de zelfcensuur door een groot deel van de bevolking, zorgde ervoor dat steeds extremer beleid onbetwist en ongecontroleerd doorgang kon vinden. Bijvoorbeeld, dat de regering aankondigde dat een kind geen toestemming van de ouders nodig zou hebben om ingeënt te worden tegen COVID-19. Of dat de regering het advies van de JCVI [Joint Committee on Vaccination and Immunisation, red.] negeerde en doorging met de uitrol voor kinderen.
Hadden de 77e Brigade [een nieuwe eenheid voor psychologische oorlogvoering en gedragsbeïnvloeding, red.] en dergelijke geen echte terroristen en extremisten om achteraan te gaan?
Mijn ervaring heeft me gedwongen om mijn werkgever voor de kantonrechter te dagen. Mijn claims omvatten discriminatie, intimidatie, het mij verhinderen een beschermde melding te kunnen doen en constructief ontslag. De rechtbank heeft nu vijf dagen uitgetrokken voor een hoorzitting in november 2024.
Het recht op vrijheid van meningsuiting is de basis van een gezonde democratie. We moeten debat en de vrijheid van meningsuiting over alle onderwerpen aanmoedigen. Vooral als het gaat om het behoeden van kinderen voor schade. De covidpandemie lijkt het open debat te hebben belemmerd en mensen censureren zichzelf nu uit angst voor represailles.
Ik voer mijn rechtszaak dan ook voor iedereen op de werkvloer, ongeacht hun achtergrond, overtuiging of opvattingen. Werkgevers mogen niet worden aangemoedigd om rechtmatige opinies van degenen met wie ze het oneens zijn, het zwijgen op te leggen.
Ik heb mijn claim ingediend bij de kantonrechter met de steun van de Free Speech Union en vooraanstaand advocaat voor burgerlijke vrijheden Paul Diamond. Paul was de advocaat in de beroemde ‘British Airways Cross’ zaak (een zaak over religieuze uitingen op de werkvloer) en andere belangrijke zaken.
Ik heb ook steun gekregen van de Telegraph in hun Planet Normal podcast (vanaf 29 minuten), met Allison Pearson en Liam Hannigan, die zich onlangs achter me schaarden.
Deze juridische strijd werpt wezenlijke vragen op over de vrijheid van meningsuiting en over het onderdrukken van tegengestelde meningen door de staat – iets waar we ons allemaal zorgen over moeten maken en waar we ons actief tegen moeten verzetten.