Pogingen om auteurs in diskrediet te brengen en de inhoud te bagatelliseren
Tom Jefferson en Carl Heneghan
Het originele Engelstalige artikel vindt u hier.
De discrepantie die de publicatie van A122 ondermijnt
Om het verhaal samen te vatten: het A122-protocol uit 2006 en de eerdere versies trokken weinig belangstelling, ondanks het feit dat ze twee keer in het BMJ [British Medical Journal, red.] werden gepubliceerd. De BMJ-versie van 2009 versie leverde – alles bij elkaar – drie commentaren op.
Voor de update van 2020 veranderden de dingen radicaal: regeringen hebben pro-mondkap verklaringen afgegeven en stelden mandaten op – het punt waarop onze A122 in conflict kwam met de politiek.
Zoals we hebben gedocumenteerd vertraagden topfunctionarissen van Cochrane de publicatie, voegden ongekende lagen van kritisch onderzoek toe, eisten de invoeging van onnodige verklaringen, gaven geen ruchtbaarheid aan de review en ondermijnden de inhoud ervan met een begeleidend redactioneel commentaar en aanbevolen review.
Archie Cochrane’s agenda en het voorzorgsprincipe werden op hun kop gezet. Als gevolg daarvan werd de benadering van bewijsmateriaal teruggeplaatst naar de jaren 1970. Het volgen van “de wetenschap” betekende het overboord gooien van een op bewijs gebaseerde aanpak. Toen de paniek om zich heen greep, moest het beleid gerechtvaardigd worden – door invoering van de modellen en de laboratoriumstudies in de zeven maanden die volgden – terwijl A122 werd uitgesteld.
De snel geëvalueerde onderwerpen waren duplicaties van de interventies die A122 sinds haar oprichting in 2006 had beoordeeld. Tot nog toe was er geen samenwerking (in feite het compleet tegenovergestelde), geen wetenschap en een aanzienlijke verdubbeling van inspanningen.
De situatie escaleerde verder toen de versie van 2023 werd gepubliceerd. Zes weken na publicatie ondermijnde de hoofdredacteur, “verblind” door een opiniestuk, de geloofwaardigheid van de Cochrane-review.
Zonder enig overleg met de twaalf auteurs van A122 werden er wereldwijd excuses gemaakt voor de bevindingen van de recensie, waarin stond dat het excerpt van de A122-recensie slecht was geschreven en de hoofdredacteur in feite de verantwoordelijkheid nam voor de verkeerde citaten van de tekst door anderen. Ter herinnering, dit is de tekst van het communiqué:
De tekst bevat verschillende onjuiste en politieke beweringen: de review gaat nu niet en ging nooit over interventies om de mate waarin fysieke interventies aandacht kregen in de media te vergroten; het beoordeelt de beste beschikbare bewijzen van de effecten hiervan op hun kwaliteit.
Om dit alles glad te strijken is een duur adviesbureau ingehuurd om als bemiddelaar op te treden. We hebben honderden peer-reviewed publicaties gepubliceerd in waarschijnlijk meer dan 100 tijdschriften en honderden nieuwsartikelen in de reguliere media; CH [Carl Henegan, red.] is hoofdredacteur geweest, maar we hebben nog nooit gezien dat een redacteur de bemiddelaars inschakelde – iemand van onze lezers misschien wel?
Zo’n tegengesteld standpunt om auteurs in diskrediet te brengen en de inhoud te bagatelliseren is moeilijk te rechtvaardigen. Hoe langer de negativiteit blijft bestaan, hoe erger het wordt voor de auteurs en voor de velen die aan de andere Cochrane-reviews werken.
A122 damt de vloedgolf aan kwalitatief slecht bewijs in die tijdens de pandemie heerste. Het moest hoe dan ook verwijderd of geneutraliseerd worden – omdat het niet in het narratief paste. Toch was dit het belangrijkste gezamenlijke vertrekpunt voor degenen die een andere mening hadden of geloofden in een op bewijs gebaseerd beleid.
Een van de onmiddellijke gevolgen van het communiqué en de aanvallen (waarover later meer) was de veel gepubliceerde misleidende verklaring aan het Amerikaanse Congres door Dr. Walenski, de toenmalige CDC-directeur, die beweerde dat de herziening was ingetrokken.
Sorry, Dr. Walenski, het is nog steeds niet ingetrokken en er is niets veranderd aan de oorspronkelijke tekst – geen van de auteurs is het ermee eens dat het veranderd moet worden. Net als de peer-reviewers en de redacteuren die de publicatie in eerste instantie groen licht gaven.
Een ander merkwaardig aspect concentreert zich op het excerpt: een korte en heldere samenvatting, laat die andere 293 pagina’s met recensies maar zitten. Het is bijna alsof sommige mensen die de beslissingen nemen de volledige recensie niet hebben gelezen.
Maar heeft de strategie van minimaliseren en in diskrediet brengen gewerkt? Dit werd ons vanmorgen toegestuurd door een van onze abonnees:
Dus A122 is de nummer één in de Cochrane-reviews en staat van de bijna 24,5 miljoen andere onderzoeksresultaten momenteel op de 14e plaats van artikelen die de hoogste aandachtswaarde hebben.
Hoewel aandacht niet gelijk staat aan kwaliteit, laat het wel een enorme belangstelling zien. Terwijl het publiek de onzekerheden en de behoefte aan degelijk bewijs lijkt te begrijpen, zijn de redactionele beslissingen de weg kwijt.
We zullen misschien nooit een verklaring krijgen voor de interacties met de New York Times (NYT). We zullen misschien nooit weten of het gecoördineerde aanvallen op de auteurs waren. Maar geen enkele auteur zou er mogen worden uitgepikt om de inhoud van zijn onderzoek te bespreken. Dat de wetenschap zwijgt is een zorgwekkend fenomeen, evenals de weigering van de NYT om fouten uit het verleden te corrigeren.
Als auteurs hebben we gezocht naar een opheldering voor de acties – tot nu toe. Implosies binnen organisaties kunnen zich voordoen wanneer er een discrepantie is tussen de krachten die inwerken op degenen aan de onderkant van de organisatie en degenen aan de top.
Deze discrepantie heeft de aandacht getrokken van onderzoeksjournalisten en andere onderzoekers die de discrepantie herkennen in de machtsdynamiek die de publicatie van een kwalitatief hoogstaande, op bewijs gebaseerde review ondermijnt.