Door Mr. Jeroen Pols
Sharon Dijksma, prominent lid van de World Economic Forum-sekte, presenteerde in 2019 als toenmalig Amsterdams wethouder Luchtkwaliteit het Actieplan Schone Lucht, met als missie de gezondheid van de gemiddelde Amsterdammer maar liefst drie maanden te verlengen.
“Wist u dat vieze stoffen in de lucht ruim een jaar afnemen van het leven van elke Amsterdammer?”, stelde Sharon onheilspellend.
Volgens Sharon zijn we allemaal verantwoordelijk, want de problemen worden veroorzaakt door menselijk handelen en daarom moeten we allemaal een steentje bijdragen aan verbetering van de luchtkwaliteit en vermindering van CO2-uitstoot.
Maar gelukkig heeft Sharon, inmiddels burgemeester van Utrecht, de oplossing die voor 2030 gerealiseerd moet zijn: sluiting kolen- en biomassacentrales, volledig verbod houtstook zoals open haarden, volledig vuurwerkverbod, inkrimping veestapel, terugdringen autoverkeer, 50 procent reductie van uitstoot bedrijven, minder vliegverkeer, industriële bedrijven moeten overschakelen op de schoonste technologieën en in steden mogen alleen nog maar elektrische auto’s en vrachtauto’s rijden. In 2050 moeten Amsterdam en andere steden uitstootvrij zijn, zero pollution. Wat Sharon niet vertelt, is dat de luchtkwaliteit in Nederlandse steden de afgelopen veertig jaar spectaculair is verbeterd. Door enorme investeringen van de auto-industrie, het bedrijfsleven en de consument verdwenen gezondheidsschadelijke stoffen zoals zwaveldioxide, roetuitstoot, loodbenzeen en koolmonoxide nagenoeg uit stedelijke lucht. De Europese normen voor fijnstof en stikstofdioxide worden zelfs op drukke verkeerspunten in grote steden ruimschoots gehaald. Wij hebben samen een enorme prestatie geleverd. Maar in plaats van een feestje, veranderen beleidsmakers doodleuk de spelregels voor een nieuwe start. Vanaf nu hanteren we niet meer de Europese normen maar de veel strengere WHO-advieswaarden voor fijnstof en stikstofdioxide, dat levert namelijk nog eens twee maanden extra gezondheidswinst op.
Het aantal verloren levensjaren zal volgens de plannen afnemen van 122.900 in 2016 naar 69.200 in 2030. Het gegoochel met handige software om het effect van milieuomstandigheden op de gezondheid door te rekenen, leidt tot vaak alarmerende uitkomsten en is totale volksverlakkerij. Zo veroorzaakt bijvoorbeeld geluidshinder bij veel mensen stress, stress bevordert hoge bloeddruk, hoge bloeddruk vergroot de kans op een infarct met een kans daaraan te overlijden, dus is er een kans x kans x kans x kans x kans x 17 miljoen Nederlanders dat 700 mensen per jaar doodgaan aan geluidshinder, vooral afkomstig van auto’s, meer dodelijke slachtoffers dan door verkeersongelukken. In werkelijkheid overlijdt vanzelfsprekend niemand aan geluidshinder.
Het RIVM rekent zelfs mensen die, puur statistisch gedetecteerd, door een piek in de fijnstofconcentratie enkele dagen eerder overlijden tot fijnstofdoden, terwijl hard bewijs voor gezondheidsschade ontbreekt. Daarbij komt het verschil in de statistische kans op extra levensverwachting of levensjaren als gevolg van tientallen miljarden kostende maatregelen vooral terecht bij 80-plussers.
In talrijke rapporten van RIVM, Gezondheidsraad en beleidsplannen ontbreekt consequent het belangrijkste aspect: de gevolgen van de maatregelen voor ons als mens, onze vrijheden, welvaart, menselijke waardigheid Ă©n onze gezondheid.
Ook Sharon horen we niet over het aantal verloren gezonde levensjaren als gevolg van haar draconische plannen. Als maar Ă©Ă©n lichaamscel in Sharon en haar WEF-clubje daadwerkelijk begaan zou zijn met ons welzijn en onze gezondheid, dan zouden de tientallen miljarden niet geĂŻnvesteerd worden in onzinnige zero-pollutiondoelstellingen, maar in het bestrijden van bijvoorbeeld armoede, de grootste onzichtbare killer. Daar is spectaculaire winst te behalen: mensen die langdurig in armoede verkeren, leven gemiddeld vier jaar korter en hebben zelfs vijftien jaar minder goed ervaren gezondheid. Er bestaat een directe causaliteit tussen een bijstandsuitkering of schulden en slechte gezondheid.
De Amsterdamse beleidsplannen doen het tegenovergestelde. Ze drijven ondernemers, die zich gesteld zien voor onbetaalbare investeringen, tot financiële wanhoop. Zij moeten harder en meer werken om te overleven, verliezen toekomstperspectief, bewegen minder, gebruiken meer drugs en alcohol, met toenemende depressiviteit en zelfmoorden tot gevolg. Alle kosten worden uiteindelijk door ons als consument betaald. Onze welvaart en ons welzijn gaan op het offerblok.
De overeenkomst tussen corona-, klimaat-, en fijnstofmaatregelen is dat met een onzichtbaar “levensbedreigend” gevaar paniek gezaaid wordt om antimenselijke maatregelen door te rammen die ons bestaan steeds verder beperken. De meeste gezondheidswinst bereiken we door de mensheid te verlossen van de radicale WEF-sekte.