Door Het eerste dat je moet begrijpen is wat het precies betekent om iets te financieren. Amerikaanse activiteiten worden gefinancierd met dollars, waarbij “een dollar” staat voor een bepaalde hoeveelheid koopkracht op een bepaald moment. Elke overheid heeft koopkracht nodig om mensen in dienst te nemen en dingen te kopen, dus de Amerikaanse overheid wil dollars hebben.
Volgens de economieboeken krijgen overheden hun koopkracht door hun bevolking en bedrijven geld afhandig te maken via belastingen. In dit schoolboekmodel is het drukken van meer geld om dingen te kopen en mensen in dienst te nemen ook een vorm van belasting die de overheid kan heffen, omdat het drukken van meer geld [dollars] (als al het andere constant blijft) de geldvoorraad verhoogt en daardoor de “prijs”, d.w.z. de koopkracht, verlaagt van het geld [in dollars] dat al in het bezit is van alle anderen.
Zonder evenredige toename in de vraag naar geld, leidt de groei in de geldvoorraad, die gecreëerd wordt door het drukken van Amerikaans geld, ertoe dat met alle bestaande dollars minder goederen gekocht kunnen worden dan daarvoor. Niemand stuurt een rekening: de belasting wordt gewoon geheven, met elk dreunend geluid van de drukpers van de overheid. Het verdubbelen van de hoeveelheid geld in omloop via de drukpers, en vervolgens het bijgedrukte geld aan de overheid geven om spullen mee te kopen, is in feite hetzelfde als de overheid die de helft van het inkomen uit de particuliere sector als belasting heft en er spullen mee koopt.
De impliciete belasting die wordt gecreëerd door het drukken van Amerikaans geld kan worden vermeden door simpelweg geen dollars te accepteren in ruil voor arbeid en goederen (en in plaats daarvan bijvoorbeeld een andere, minder aan geldcreatie lijdende valuta te accepteren, of geiten. Of uien trouwens). Daarom leidt het op hol slaan van geld drukken uiteindelijk tot een op hol geslagen inflatie en een economische crash, omdat mensen de opgeblazen valuta ontvluchten om de impliciete belasting te vermijden.
Hulde aan degene die het geld schept
Deze impliciete belasting op het drukken van geld staat in de economie bekend als een seignioragebelasting*en die geldt niet alleen voor de burgers van die overheid. Als veel binnenlands geld in het buitenland wordt aangehouden, dan wordt in feite een groot deel van de seignioragebelasting die ontstaat door geld bij te drukken, betaald door buitenlanders die die valuta aanhouden.
*verschil tussen de waarde van geld en de kosten om het te produceren en te distribueren, ook wel geldscheppingswinst of muntloon genoemd
Het blijkt dat er op dit moment ontzettend veel Amerikaanse dollars in handen zijn van andere landen en in het bijzonder van vermeende vijanden van de VS.
De tweede kolom in de tabel hieronder toont de huidige schattingen van de waarde van de buitenlandse reserves* van elk land in de wereld dat ten minste $ 100 miljard aan dergelijke reserves aanhoudt. Naar schatting bestaat ongeveer 60 procent van deze valutareserves uit in Amerikaanse dollar uitgedrukte activa (zoals gekwantificeerd in kolom 3).
*reserves zijn het liquide bezit dat door een persoon, bedrijf, overheid of centrale bank achter de hand wordt gehouden voor gebruik in de toekomst, doorgaans in de vorm van valuta of grondstoffen, zoals goud.
De getallen in de tabel geven alleen de buitenlandse reserves weer die worden aangehouden door de centrale bank van elk land, hoewel particulieren, bedrijven en andere entiteiten ook buitenlandse valuta kunnen aanhouden en dat ook doen – en om allerlei redenen. Belastingontduiking is er één van (in het geval van de in Amerikaanse dollar uitgedrukte reserves in Zwitserland), maar het aanhouden van vreemde valuta is voor veel mensen ook nuttig als buffer tegen economische schokken en als middel om de waarde van hun lokale valuta te beschermen.
Een cruciaal aspect van buitenlandse reserves is dat ze geen significante rente krijgen van de Amerikaanse Federal Reserve [de centrale bank van de VS, ook wel de Fed genoemd, red.]. Zo bedroeg bijvoorbeeld in de afgelopen 10 jaar het gemiddelde rendement op de 10-jaars Treasury Note, d.w.z. een benchmarkrendement op een belangrijke component van de internationale reserves, 2,2 procent, en daalde tot slechts 0,55 procent eind juli 2020. Deze instrumenten lijken meer op contant geld dan op aandelen of andere equities [aandelenbelangen, red.] die gewoonlijk in prijs stijgen met inflatie en algemene welvaart. Wanneer de inflatie toeslaat, verliezen ze ruwweg hetzelfde bedrag in koopkracht ten opzichte van een situatie zonder inflatie. Ze zijn rijp voor de seigneur [de muntheer, red.] om zijn belasting te innen via de drukpers.
Wanneer de Amerikaanse Federal Reserve geld drukt om de schuld van de Amerikaanse overheid op te kopen, eigent het zich dus koopkracht toe ten gunste van de Amerikaanse overheid en Amerikaanse instellingen. Middels de inflatie die gecreëerd wordt door de groei van de geldvoorraad, ontneemt de Fed de koopkracht van alle andere houders van Amerikaanse dollars, inclusief de landen hierboven vermeld.
In de laatste kolommen van de tabel hebben we enkele zeer grove berekeningen gemaakt van hoeveel koopkracht deze landen de afgelopen jaren hebben verloren door inflatie. Om het eenvoudig te houden, gaan we ervan uit dat de laatste cijfers over de aangehouden reserves gelden voor de gehele periode 2021-2023, wat eerder een redelijke benadering is dan absoluut waar. We gaan ook uit van inflatiecijfers in 2021, 2022 en 2023 van respectievelijk 7,0 procent, 6,5 procent en 6,0 procent. Je kunt deze berekeningen gemakkelijk verfijnder en nauwkeuriger maken door rekening te houden met de uitgekeerde rente op schatkistpapier, onderscheid te maken tussen wie er in de VS van profiteert en verschillende andere nuances. De getallen in de laatste kolommen moeten slechts worden gezien als benaderingen.
Wat de tabel inzichtelijk maakt, is de omvang van de seignioragebelasting die buitenlandse regeringen [impliciet, red.] aan de VS hebben betaald in 2021, in 2022 en in de hele periode 2021-2023.
De Chinezen hebben de VS gesubsidieerd voor een bedrag van ongeveer 400 miljard dollar aan koopkracht, of bijna de helft van het Amerikaanse defensiebudget voor FY2023 [fiscaal jaar 2023, red.]. Japan en Zwitserland hebben de VS gezamenlijk een impliciete financiële bijdrage gedaan van meer dan $ 250 miljard over de periode 2021-23 en zelfs Rusland heeft $ 70 miljard bijgedragen. De 27 landen in deze tabel hadden ongeveer $ 7,2 biljoen aan in Amerikaanse dollar uitgedrukte activa in hun reserves, waardoor ze in deze periode in totaal voor bijna $ 1,4 biljoen aan koopkracht in de VS bijdroegen.
Er zijn meer fysieke dollars in het bezit van buitenlanders dan deze tabel laat zien. Ook een groot aantal eurodollars wordt niet meegeteld. Eurodollars zijn in feite rechten op Amerikaanse dollars bij banken die eigendom zijn van en verhandeld worden buiten de VS. Omdat ze een vordering zijn op goederen en diensten, hebben eurodollars een koopkracht die net zo verandert als die van andere dollars. Als je de logica van de tabel doortrekt naar de hele ‘eurodollarmarkt’, die naar schatting ongeveer $ 20 biljoen waard is, dan heeft de VS de afgelopen jaren voor ongeveer $ 5,3 biljoen aan impliciete subsidies ontvangen van de rest van de wereld. Dat staat gelijk aan bijna 7 jaar aan militaire budgetten van de VS.
Aangezien de Amerikaanse Federal Reserve in deze periode ongeveer $ 6 biljoen heeft bijgedrukt voor gebruik door de Amerikaanse overheid en Amerikaanse instellingen, zou het niet verkeerd zijn om te zeggen dat het grootste deel van het bijdrukken van geld door de Fed werd betaald in de vorm van een inflatoire financiële bijdrage van de rest van de wereld. Binnenlandse dollarbezitters verliezen ook koopkracht bij het drukken van geld, maar binnenlandse huishoudens en bedrijven profiteren tevens van de extra overheidsuitgaven die worden gedaan met de gedrukte dollars.
Frenemies
[vijanden die zich voordoen als je beste vrienden, red.]
Opvallend genoeg dragen de huidige, vermeende aartsvijanden van de VS – China en Rusland – aanzienlijk bij aan de financiële solvabiliteit van de VS. Rusland betaalt de VS veel meer dan wat de VS kwijt is aan de oorlog in Oekraïne, en China betaalt de VS veel meer dan de totale kosten van alle militaire bases rond China. De Chinese en Russische regeringen hebben verzuimd om hun Amerikaanse dollars en schatkistpapier in 2020 te dumpen toen de Amerikaanse Federal Reserve vrachtwagenladingen geld begon bij te drukken en het voor mensen met goede financiële kennis duidelijk was wat er met de inflatie ging gebeuren. (Zelfs wij voorspelden het in een artikel gepubliceerd in november 2020.)
Als de Russen en Chinezen die dollars toen in internationale equities hadden gestoken, zoals aandelen, dan hadden ze deze financiële bijdrage niet gedaan. (Niemand weet zeker waarom ze dat niet deden, en het is denkbaar dat de Russische en Chinese monetaire autoriteiten dat zelf ook niet precies weten.) In de huidige situatie staan China en Rusland in feite garant voor een groot deel van het militaire budget van de VS.
Wie heeft er vrienden nodig met zulke vijanden?
Hoewel het economische principe van de seignioragebelasting lijkt op wat er gebeurt bij een inval van de Vikingen, is de psychologie totaal anders. Stel bijvoorbeeld dat het Amerikaanse leger een deel van China was binnengevallen, het land had beroofd van $ 400 miljard aan spullen en toen was vertrokken. Stel je de reactie van China eens voor! Wat er in werkelijkheid gebeurde is dat China veel spullen naar de VS stuurde in ruil voor Amerikaanse dollars, waarna de Amerikaanse overheid (via de Fed) gewoon meer dollars drukte, zodat de waarde van het Chinese dollarbezit met $ 400 miljard daalde. Het levert hetzelfde resultaat op met betrekking tot wie uiteindelijk betaalt en wie uiteindelijk van de goederen geniet, maar de seigniorage-belastingmethode is veel ondoorzichtiger, dus de Chinezen voelen zich minder bedrogen.
En voor het geval je het je afvroeg, de buitenlandse reserves van de Amerikanen zijn een schijntje vergeleken met die van andere landen, en weinig landen (waaronder de VS) houden aanzienlijke hoeveelheden Chinese yuans aan. Van de 40 procent buitenlandse reserves die niet in Amerikaanse dollars zijn uitgedrukt, is het merendeel in euro’s, ponden of yens.
Hoe afhankelijk is Amerika hiervan?
Het bbp van de VS bedraagt ongeveer 23 biljoen dollar per jaar in de periode die onze tabel weergeeft, terwijl de totale uitgaven van de federale overheid ongeveer 7 biljoen dollar per jaar bedragen. Dus als we de eurodollarmarkt meerekenen, zijn de buitenlandse financiële bijdragen bijna 8 procent van het bbp per jaar waard, ofwel 25 procent van de Amerikaanse overheidsuitgaven per jaar. Dit betekent dat de Amerikaanse economie volgend jaar gigantisch zou instorten als er een einde zou komen aan deze financiële bijdragen. Zonder die financiële bijdragen zou de Amerikaanse regering de belastingen met maar liefst 25 procent moeten verhogen, of een bedrag moeten schrappen dat gelijkstaat aan het hele Amerikaanse leger (en nog wat wisselgeld), of een andere manier moeten vinden om 25 procent te bezuinigen. Het is moeilijk voor te stellen dat de regering-Biden zo’n dramatische beleidsverandering zou overleven.
Het belang van deze financiële bijdragen voor het buitenlands beleid van de VS en dus voor de huidige economische stabiliteit kan moeilijk worden overschat. In feite zien we in de tabel zowel de beloning voor Amerikaanse militaire en economische dominantie als Amerika’s eigen afhankelijkheid van die beloning. De financiële bijdragen maken het mogelijk dat Amerika het SWIFT-systeem van interbancaire transacties, de oliedollars, de internationale financiële instellingen en diverse andere systemen en machtshefbomen blijft beheersen. De omvang van de financiële bijdragen onthult ook de afhankelijkheid van het hele systeem.
Wanneer studenten ons vragen wat het nut is van 800 Amerikaanse militaire bases in het buitenland, wijzen we hen erop hoeveel van die bases zich bevinden in landen met grote hoeveelheden reserves in Amerikaanse dollars uitgedrukt. Amerikaanse militaire bases zijn er in overvloed in Japan, Zuid-Korea en Saoedi-Arabië, die alle drie de top 10-lijst van financiële bijdragers aanvoeren. Natuurlijk zijn die militaire bases er zogenaamd om lokaal bescherming te bieden, maar net zoals de maffia een afpersingstruc toepast in ruil voor “bijdragen” van de beschermde, zo betalen die landen de VS een flinke vergoeding, via hun Amerikaanse valutareserves, voor het voorrecht om beschermd te worden.
Als een vorm van impliciete belasting lijken deze financiële bijdragen erg op het gebruik van de WHO om andere landen te dwingen om nutteloze vaccins te kopen of om bondgenoten te dwingen de belastingontduiking door grote Amerikaanse bedrijven te accepteren.
Zonder de financiële bijdragen van de seignioragebelasting zou een groot deel van het Amerikaanse kaartenhuis in elkaar storten. Massale werkloosheid en enorme protesten zouden uitbreken, in ieder geval op de korte termijn. Je zou kunnen stellen dat de Amerikaanse economie en de Amerikaanse regering zieke systemen zijn geworden die alleen maar proberen overeind te blijven dankzij de financiële bijdragen die door de rest van de wereld worden gedaan, ondersteund door de financiële onwetendheid van vijanden.
Dit confronteert goedbedoelende Amerikaanse politici met een enorm dilemma. Zouden ze dit systeem van parasitaire ‘big government’ en ‘big corporations’ [het grootkapitaal, red.], die als een alliantie de financiële bijdragen laten blijven binnenstromen, waarvan niet alleen zijzelf, maar iedereen in het hele systeem afhankelijk is, werkelijk willen ontmantelen? Als je het systeem ontmantelt zullen er tientallen miljoenen banen verloren gaan. Een huizencrash. Internationale vernedering.
Sta eens stil als je de volgende keer leest over de betrokkenheid van de VS bij een oorlog in Europa of een schermutseling in het Midden-Oosten. Gaat het echt om vrijheid, vrede en rechtvaardigheid, of is het om de “Amerikaanse manier” om financiële bijdragen te blijven laten binnenstromen? En als een Amerikaan hierover nadenkt, zou die dan echt willen dat Donald Trump, Robert Kennedy jr., of Ron DeSantis hier een eind aan maakt? Wie wil de VS in een onmiddellijke en diepe recessie zetten?
Toch is die ommeslag nu onvermijdelijk. De Amerikanen zijn de laatste 3 jaar alleen maar afhankelijker geworden van het gemakkelijke geld dat via hun parasitaire instellingen uit het buitenland binnenkomt. Het afkicken zal heel pijnlijk zijn, en waarschijnlijk niet vredig. Het zal wel even duren voordat daar liefde en waarheid doorbreken.