Door Drs. Mariëlle Van Heugten, psycholoog & traumatherapeut
Woke(t)error.
‘Woke’ gaat oorspronkelijk over het creëren van bewustzijn betreffende sociale c.q. maatschappelijke misstanden, met name discriminatie.
Belangrijke thema’s in de woke-beweging zijn diversiteit en inclusie.
Diversiteit gaat over het accepteren van verschillen tussen mensen, qua afkomst, sekse, gender, lichamelijke kenmerken, cultuur, religie, levensovertuiging, seksuele voorkeur, intelligentie, potentieel etcetera.
Inclusie gaat over het insluiten van al die verschillende mensen binnen de groep of samenleving.
Mensen die niet gelijk, maar wel gelijkwaardig zijn.
En hier lijkt de laatste tijd toch iets mis te gaan:
Een woke-error, die soms neigt naar woke-terror.
Want hoe staat het met de inclusie van de biologische man of vrouw?
Hoe zit het met de inclusie van de mens met een mening die afwijkt van de heersende ideologie?
Wat is inclusie, als mensen met een andere visie uitgesloten worden?
Wanneer bepaalde onderwerpen verboden terrein zijn?
Als dingen niet meer bij naam mogen worden genoemd?
Als woorden taboe zijn geworden?
‘Moedermelk’ mag niet meer.
‘Jongens en meisjes’ mag niet meer.
Exclusie omwille van inclusie.
Woke(t)error.
Want onder het mom van ‘alles moet kunnen’, ‘kan’ er steeds minder.
Een verwrongen politieke ‘correctheid’ met een waakse woordenpolitie(k).
Een dogmatische tolerantieterreur die leidt tot een rigide intolerantie.
Een maatgevende maakbaarheidsmanie die uitmondt in een diffuse dissociatie van de aardse realiteit.
In een warrige woordenoorlog worden natuurlijke, biologische feitelijkheden afgewezen, ontkend, weggevaagd.
En uit angst om iemand ‘af te wijzen’ en vervolgens zelf afgewezen te worden, is er afwijzing alom.
En vanuit een gevoel van afwijzing wordt de ander afgewezen, voor een vals gevoel van vervulling.
Woke(t)error.
En dan de dubbele moraal.
Zwarte Piet mag niet meer, omdat sommigen daar aanstoot aan nemen door de link die zij leggen met de slavernij, een lange geschiedenis van onderdrukking en uitbuiting.Begrijpelijk, als je Zwarte Piet in die zin interpreteert.
Maar wat als je kijkt naar de eeuwenlange onderdrukking en mishandeling van vrouwen?
Wat als sommige vrouwen daardoor moeite hebben met drag-queens, oftewel mannen die vrouwelijke kenmerken uitvergroten en in het absurde trekken?
Hoe zit het dan met die eeuwenlange strijd om vrouwenrechten, gelijkwaardigheid tussen man en vrouw en de erkenning van de vrouw als een volwaardig mens?
Mag travestie dan ook niet meer?
En wat als sommige vrouwen er moeite mee hebben dat hun biologische soortgenoten worden vervangen door een man-made exemplaar?
Mag transgender dan ook niet meer?
Woke(t)error.
Begrijp me niet verkeerd: ik erken, respecteer en verwelkom ieder mens zoals hij/zij/het is en/of zichzelf beschouwt.
Ik heb ook geen moeite met de LHBTcetera-beweging; het is niet aan mij om te bepalen hoe een ander zichzelf ziet, kleedt of presenteert.
Als een man graag vrouwenkleren en make-up draagt en als vrouw benaderd wil worden, prima toch?
Ik kan zelfs enorm genieten van de over-the-top-persiflages van drag-queens.
Als iemand zich wil laten ‘ombouwen’ omdat hij of zij al jaren voelt dat het ‘ontvangen’ lichaam niet het juiste is, dan begrijp ik dat. Ik heb zelf ook cliënten begeleid die in transitie waren. En ik heb de enorme vreugde, opluchting en bevrijding gezien die dit met zich kan meebrengen.
Dus ik ben oprecht blij dat de mogelijkheid er is, voor de mensen die dat écht willen.
Dat gezegd hebbende: er zijn helaas ook mensen die spijt hebben van de transformatie naar het andere geslacht.
Het is mijns inziens heel belangrijk dat er gesproken kan worden over zaken als ‘je niet thuis voelen in je eigen lichaam’. Er is echter een groot verschil tussen bespreekbaar maken en aanprijzen.Tussen aandacht geven en opdringen.En tussen denken, voelen en handelen.
De nieuwe norm lijkt te zijn dat alles gefixt kan worden.
Kinderen leren al op jonge leeftijd dat onzekerheid of ontevredenheid geëlimineerd kan worden door aan de buitenkant te sleutelen. Kinderen, die volop in ontwikkeling zijn, op ontdekkingsreis naar hun eigen identiteit. Een reis die per definitie gepaard gaat met onzekerheid en twijfel. Met momenten dat een meisje zich afvraagt hoe het zou zijn om een jongetje te zijn. En een jongetje zich afvraagt hoe het zou zijn om een meisje te zijn.
Mag dat nog gewoon?
Mag je je nog onzeker voelen?
Mag je nog ontevredenheid ervaren?
Mag je nog twijfelen?
Kunnen we nog omgaan met twijfel en onzekerheid?
Kunnen we dit verdragen?
Kunnen we nog verduren?
Frustratie en onvrede tolereren?
Of moet dat meteen ‘weggemaakt’ worden?
Moet daar meteen een etiket op geplakt worden?
Moet daar meteen een ‘oplossing’ aan gekoppeld worden?
En moet er dan gestuurd worden op bepaalde denkbeelden en ideologieën?
Ook hier weer een dubbele moraal.
De menselijke biologie mag klaarblijkelijk in twijfel getrokken worden, maar de mentale concepten waarmee iemand zich wenst te identificeren dan weer niet?
We zijn zozeer zoekende naar een anker voor onze identiteit, dat dit lijkt te resulteren in identiteitsinflatie en ontzielde neutraliteit.
En wanneer je dergelijke ontwikkelingen als wetenschapper ter discussie durft te stellen, kan dit je duur komen te staan.
Dit overkwam Laurens Buijs, een progressief georiënteerde sociaalwetenschapper die zich al jaren inzet voor inclusie en diversiteit. Onlangs uitte hij op de universiteit waar hij werkzaam is (als docent en onderzoeker) zijn zorgen over het toenemende radicalisme op dit gebied.
Vervolgens werd hij radicaal verbannen. Uitsluiting van een andersdenkende.Canceling in naam van inclusie.
Woke(t)error.
Mijn zorg betreffende de maakbaarheidsmanie zit ’m in het feit dat het extern fixen van interne processen vaak niet leidt tot een oplossing… en zelfs averechts kan werken.
Innerlijke onvrede, een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid of leegte, de ervaring dat je in een verkeerd lichaam zit, het kan allemaal een gevolg zijn van trauma. Identiteitstrauma, shocktrauma, pré- of perinataal trauma, hechtings- of ontwikkelingstrauma, transgenerationeel trauma.
Het aanpakken van de buitenkant is iets anders dan het aankijken van de oorsprong.
Een pleister heelt de wond niet. Een pleister dekt de wond af. Maakt de wond onzichtbaar, waardoor deze ongezien verder kan invreten.
Er zijn ook al diverse onderzoeken waaruit blijkt dat psychische klachten na cosmetische ingrepen vaak niet afnemen, maar zelfs toenemen.
En wat als iemand het idee heeft dat hij een vogel hoort te zijn? Zich wil laten registreren als vogel? Zich wil laten ombouwen tot vogel? Waar ligt de grens?
En waar ligt de grens in de samenleving?
Mag een biologische man die aangeeft zich te identificeren als vrouw dan ook zonder meer in de vrouwenkleedkamer? In de douches?
Mag iemand die zich seksueel aangetrokken voelt tot kleine kinderen hiernaar handelen als hij of zij zich identificeert als peuter of kleuter?
En dan is er nog de volledig doorgeslagen aanklaagcultuur.
Naar anderen wijzen als zijnde de oorzaak van jouw ongenoegen.
De ander aanduiden als dader (waarmee je diegene ook slachtoffert), zodat jij je erkend voelt.
De ander verantwoordelijk maken voor jouw gevoelens en jezelf daarmee tot slachtoffer maken.
Daarmee geef je de ander niet alleen de schuld, maar tevens de macht over jouw binnenwereld.
Zo blijf jij slachtoffer.
En tevens dader. Want je gebruikt de ander voor jouw pijnbestrijding. Je belast de ander met een taak die jij laat liggen. Jouw eigen schaduwwerk.
(T)ERROR alom.
Laten we in deze verwarrende tijd vooral met elkaar in gesprek blijven. Zeker over dit soort gecompliceerde en gelaagde thema’s.
Laten we ons bewust zijn (of worden) van onze eigen wonden, valkuilen en oordelen.
En laten we de vrijheid van meningsuiting in ere houden. Ook en vooral in academische kringen.
Juist omwille van diversiteit en inclusie.
Onlangs is er een petitie gestart voor Laurens Buijs.
Deze heb ik ondertekend, om mijn steun te betuigen.
Om een lans te breken voor het vrije woord. Voor het wetenschappelijke debat.
Voor een gezonde, intermenselijke uitwisseling van een diversiteit aan denkbeelden.
Opdat we zo vrij als een vogel onze mening kunnen uiten.
En niet vogelvrij worden verklaard vanwege onze mening.
Als dit bij jou resoneert: voel je vrij om te ondertekenen. Vrij als een vogel.
