Wie dacht dat machtsmisbruik door gezondheidsautoriteiten, datavervalsing om negatieve effecten van lockdowns te verhullen en gigantische nevenschade door lockdowns een 21ste eeuwse uitvinding waren, zou zeker niet de enige zijn die dat dacht. Tot een jaar of twee geleden had ikzelf in elk geval niet door dat deze misstanden heel normaal waren in Europa tussen 1400 en 1850. Het was de opkomst van een op wetenschap gebaseerde publieke gezondheid die een einde maakte aan de destructieve quarantainepolitiek van daarvoor, een doorbraak van rationeel denken waartegen de ongezondheidsbureaucratieën zich met hand en tand verzetten. Het inzicht dat lockdowns onzinnig, onwerkbaar, zakkenvullend en bijzonder slecht voor de gezondheid waren, hield na 1850 bijna twee eeuwen stand. Toen brak de dijk door en kwamen de zakkenvullers weer aan de macht in de gezondheidssector, meteen alle slechte praktijken van vóór 1850 terugbrengend.
Zo valt te lezen in een nieuw artikel van mijzelf, Gigi Foster, Jay Bhattacharya, Ari Joffe, en Sanjeev Sabhlok, genaamd “The Failed History of Quarantines” en gratis te downloaden bij de Iza, een bekende economische Working Paper series. Het artikel gaat over de geschiedenis van lockdowns (voorheen quarantaine genoemd, maar legaal gezien hetzelfde) en de wetenschappelijke strijd ertegen.
Al sinds de uitbraak van de pest in het midden van de 14e eeuw werd er in Europa regelmatig aan lockdowns gedaan. Allerlei bizarre gewoontes waren in zwang om hele bevolkingen op te sluiten totdat ze nog veel zieker werden. Soms werden hele bevolkingen in steden opgesloten (het ‘cordon sanitaire’). Soms werden schepen maanden buiten een haven gedwongen. Soms werden immigranten weken met elkaar op een eiland gezet. Soms mocht alleen de post naar buiten, of werd er gehandeld met mandjes. Het verhaal was eeuwenlang hetzelfde: door poorten te sluiten zou zogenaamd de ziekte buiten – of juist binnen – de poorten gehouden worden.
Met de opkomst van wetenschap kantelde het denken over lockdowns. Er werd steeds meer gemeten en geanalyseerd, steeds meer gekeken naar verschillende oorzaken en gevolgen, en er kwam meer scepsis over de beweegredenen van de lockdownorganisatoren. Gaandeweg werd duidelijk dat een cordon sanitaire noch mensen noch ratten tegenhield; dat ratten wel een kilometer konden zwemmen en dus toch aan land kwamen zelfs al lag een schip aan de ketting; dat ziektes vaak in dekens of oppervlakte zaten die na een lockdown weer doodleuk van man tot man gingen; dat mensen die opgesloten werden in steden of op eilanden alleen maar zieker en besmettelijker werden; en dat niet het geschreven woord, maar de postkoets ziektes verspreidde. Kortweg: men kwam tot inzicht en werd realistisch over waar je nou echt ziek van wordt en over de limitaties van menselijke controle over de natuur. Southwood Smith, Edwin Chadwick, en Jeremy Bentham waren uiteindelijk de politieke kampioenen van de ‘Sanitarians’ die zich tegen het bijgeloof van lockdowns keerden en zich richtten op de vraag hoe gezondheid echt vooruit te helpen.
Achter de politieke kopstukken van de Sanitarians school vooral dr. Charles MacLean, waarschijnlijk de grootste held in de ontmaskering van lockdowns. Hij schreef duizenden pagina’s over de lockdowns van voorgaande eeuwen en wist zijn denkbeelden over te brengen aan de Sanitarians die in het vroege Victoriaans Engeland steeds meer invloed kregen.
Na tig jaar van schrijven, beïnvloeden, en debatteren kwam in 1848 dan het moment van de grote doorbraak van de Sanitarians. Dat jaar werd de eerste wet over de publieke gezondheid aangenomen in het Verenigd Koninkrijk. Quarantaines kwamen in de ban en in plaats daarvan ging men schoonmaken: ondergrondse rioleringen, schoon water uit de tap, ophalen van huisvuil, het wassen van handen bij voedselvoorbereiding, het geleidelijk vervangen van houtkachels met minder vervuilende manieren van koken, etc. De levensverwachting schoot omhoog van ongeveer 40 jaar tot 50 jaar aan het einde van de 19e eeuw. In allerlei internationale forums ageerden de Engelsen tegen lockdowns totdat ze eindelijk het debat van iedereen gewonnen hadden en zelfs de Duitsers ophielden met lockdowns.
Die Charles MacLean was echt een wetenschappelijke geweldenaar. Hij deed een eerste kosten-batenanalyse over lockdowns; hij analyseerde hoeveel ‘onnodige doden’ veroorzaakt werden door lockdowns; hij vergeleek verschillende regio’s met verschillend beleid als quasi-experiment; hij documenteerde hoe lek als een mandje lockdowns altijd al waren wegens corruptie en menselijke limitaties; hij beargumenteerde hoe infecties zich vaak verspreiden via luchten of goederen waarop de lockdowns niet van toepassing waren; hij belichtte voorbeeld naar voorbeeld van hoe autoriteiten data vervalsten en gebruik maakten van drogredeneringen om hun schadelijke (maar ook voor hunzelf lucratieve) beleid door te zetten; etc, etc.
Charles MacLean becijferde dat lockdowns over de hele wereld ongeveer een miljoen doden per jaar veroorzaakten vanwege lockdowngerelateerde economische malaise en verergering van ziektes. Nou kwam ikzelf al in maart 2020 tot de conclusie dat de toen aankomende lockdowns veel meer mensen gingen kosten dan slechts een miljoen per jaar, maar de wereldbevolking was natuurlijk veel kleiner ten tijde van Charles MacLean dan in 2020. In 1800 was de wereldbevolking slechts een achtste van de huidige bevolking. Zelfs per persoon zijn in mijn schattingen de lockdowns van 2020-2022 schadelijker geweest dan die ten tijde van Charles MacLean, maar toen was natuurlijk niet de hele wereld continu onder het juk van de lockdowns.
Nagenoeg alle fouten waar Charles MacLean het over had kwamen keihard terug in 2020. De arrogantie van de nepzekerheid. Het omdraaien van de bewijslast (‘bewijs ons maar dat illegale lockdowns niet werken’). Het negeren van bestaande wetten. Het profiteren van sommige commercie die tijdens lockdowns wel door mocht gaan. Het vervolgen van sceptici. Het vervalsen van data. De inzet van nepwetenschap. Alles wat zelfs de WHO nog duidelijk was in hun advies van november 2019 over de verwoestende werking van lockdowns gebeurde toch in 2020, net als het schering en inslag was voor 1850.
Wij wakkeren hebben dus illustere voorouders. De Sanitarians zorgden uiteindelijk voor een revolutie in de publieke gezondheid. Het probleem werd toen niet meer gezocht bij individuele mensen, maar bij de omstandigheden (schoon water, schone straten, schone lucht, goed voedsel, etc.). De oplossingen werden gezocht in beter functionerende gemeenschappen en goede publieke werken, en niet in paniek zaaien en gewichtig doen. Het waren voorouders om trots op te zijn. Laten we hun denkbeelden en voorbeelden in ere herstellen ten behoeve van liefde en waarheid.