Ik vernam gisteren [12 maart 2024, red.] op één en dezelfde dag dat Jakobien Huisman definitief van LinkedIn gegooid wordt om haar bijdrage aan het Tegenwind-project, dat Hans Teeuwen zes politieagenten over de vloer kreeg na het maken van een satirisch filmpje over de pro-Palestinabeweging in Amsterdam, dat Martin Kulldorf ontslagen werd als Harvard Professor omwille van zijn kritische houding tijdens de coronaperiode en dat Dries Van Langenhove een jaar effectief krijgt voor het delen van mêmes in een besloten whatsapp-groepje.
Wat hebben al de gesanctioneerde daden gemeen? Het zijn talige daden. Het is de act van het spreken die geviseerd wordt. Dit is iets opmerkelijks: het materialistische mens- en wereldbeeld herleidt het hele register van het spreken en het bewustzijn tot een betekenisloos nevenproduct van biochemische processen in ons brein. De mens denkt, voelt en spreekt, maar dat doet er niet echt toe. Hij is een hoop vlees en benen en uit het biochemisch gepruttel in zijn schedelpan stijgen wat gedachten en gevoelens omhoog.
En regelmatig ratelt en kraakt de machine wat en stoot de mond van de mens wat geluid uit. Dat geluid was toevallig evolutionair succesvol. Die geluiden lieten de mens toe om heel efficiënt informatie uit te wisselen en dat gaf de mens een voorsprong op alle andere levende wezens in de strijd om te overleven. Daarom bleef de mens spreken. Meer moet je er niet achter zoeken.
En toch is men in deze materialistische maatschappij van niets banger dan van gedachten, gevoelens en woorden. Met indoctrinatie en propaganda probeert men de gedachten en gevoelens van de mens te sturen en onder controle te houden en met censuur het register van het spreken in een ijzeren wurggreep te houden.
De essentie van de crisissen van onze tijd zit hem erin dat het mensbeeld dat aan de basis ligt van onze samenleving zijn beste tijd gehad heeft. Het vraagt om achterwege gelaten te worden. En dat achterwege laten gaat samen met een andere visie op de waarde van woorden en de act van het spreken.
Ik heb het al veel gezegd: zwijgen is geen optie. We moeten spreken. Maar we kunnen op veel manieren spreken.
Ik ga zeker niet zeggen dat ik er alles van weet, maar één iets meen ik toch te kunnen zeggen: het spreken dat echt een perspectief biedt voor de mensheid, is geen spreken dat in de eerste plaats anderen probeert te overtuigen.
Eerder dan te proberen over-tuigen, probeert een goed spreken te ge-tuigen, te getuigen van iets in de mens en het leven dat mooier is dan puur vlees en benen en biochemisch gepruttel in een hersenpan.
Ik denk dat het vooral een dergelijk spreken is waaraan de mens zich voedt, in het bijzonder in tijden waarin je door te spreken van sociale media gegooid wordt, de politie op je afgestuurd krijgt, je werk en inkomen verliest, of in de gevangenis gegooid wordt.