Dit is een vertaling van een interview uit het Duitse blad ‘Cicero’ met internist Erich Freisleben
Oorspronkelijke bron: https://www.cicero.de/innenpolitik/debatte-um-impfskepsis-ich-wurde-kimmich-verstandnis-signalisieren-erich-freisleben
Zonder paywall: https://archive.ph/AWdA5
De voorzitter van de Duitse vaccinatiecommissie (Thomas Mertens van de Stiko, red.) doet zorgen over de coronavaccinatie af als onzin. Internist Erich Freisleben bekritiseert dat. In het interview vertelt hij openhartig over de mogelijke bijwerkingen van het vaccin en hij is van mening dat de huidige politieke invloed op de wetenschap op den duur het vertrouwen van de mensen ernstig kan schaden.
Dr. Med. Erich Freisleben studeerde geneeskunde in Berlijn en Kiel en heeft zich gespecialiseerd als internist. Sinds 35 jaar is hij praktiserend huisarts. Hij promoveerde in de geschiedenis van de geneeskunde op de onderwerpen rassenhygiëne en rassenideologie. Hij was actief lid van de Duitse bond voor zorgverzekeringsartsen (Kassenärztliche Vereinigung, red.) en publiceert artikelen over gezondheidspolitieke thema’s.
Meneer Freisleben, u bent praktiserend huisarts en u vaccineert ook tegen het coronavirus. Wat zou u iemand als voetballer Joshua Kimmich aanraden [1], die zijn zorgen heeft geuit over het feit dat er nog niet genoeg studies zijn over de effecten op lange-termijn?
Corona heeft veel wonden achtergelaten. Omdat deze ziekte sinds zo’n twee jaar onderwerp van gesprek is in de politiek en in de media, in plaats van slechts tussen artsen en wetenschappers, worden er vaak allerlei uitspraken gedaan die veel teweeg brengen. De houding van iedereen ten opzichte van het onderwerp komt voort uit ieders persoonlijke ervaring, iemands algemene levensovertuiging en in hoeverre ze zijn geïnformeerd. Ik zou allereerst begrip tonen voor de houding van de heer Kimmich en hem aanbieden om samen naar zijn situatie te kijken. In ieder geval zou ik de beslissing respecteren die hij uiteindelijk zelf maakt.
Wat vertelt u uw patiënten, als ze u aanspreken over de vaccinatie?
Vragen over de vaccinatie worden dagelijks aan mij gesteld en iedere keer is mijn antwoord hetzelfde. Ik raad hen de vaccinatie aan noch af, en ik help ze om de individueel passende beslissing te maken. Want zelfs voor mij is de situatie nog altijd onoverzichtelijk. Voor een huisarts geldt nog altijd de eed van Hippocrates om patiënten geen schade toe te doen en hen voor mogelijke schade te behoeden. Daarom voel ik mij verplicht om de patiënten de voor- en nadelen uit te leggen. Dat betekent dat je moet afwegen hoe hoog in dit geval het risico is op ziek worden en of een noemenswaardig risico bestaat op vaccinatieschade. Een jonge gezonde man heeft bij een corona-infectie een relatief klein risico op ziekte. Tegelijkertijd is er een niet verwaarloosbare kans op een ongewenste bijwerking door het vaccin. Op basis daarvan moet hij zelf beslissen of hij zich wil laten vaccineren of toch eerder op zijn eigen immuunsysteem vertrouwt.
De voorzitter van de vaccinatiecommissie (Stiko), Thomas Mertens, vindt het debat rondom Kimmich’s vaccinatie maar onzin. Ook de secretaris-generaal van het Duitse Gezelschap voor Immunologie Carsten Watzl zegt dat de wetenschap het er over eens is dat bijwerkingen na een vaccinatie “niet of slechts in extreem zeldzame gevallen voorkomen bij enkele vaccins”.
Dat zie ik volledig anders aangezien daar appels met peren vergeleken worden. Deze genetische vaccins hebben een totaal ander werkingsmechanisme dan die van de vaccins die we al kennen. Ondanks dat er al tientallen jaren ervaring is met bekende technologie nam de ontwikkeling van een nieuw vaccin in principe tot de standaardtoelating nog altijd acht tot tien jaar in beslag. Men was bekend met de problemen en nam alsnog de tijd om ook op complicaties van de middellange -of de langetermijn te reageren en in enkele gevallen werd een vaccin uiteindelijk helemaal niet toegelaten of zelfs weer van de markt gehaald. Dat je deze belangrijke verschillen niet wilt erkennen vinden veel wetenschappers en ook ik niet eerlijk.
Dus zulke uitspraken zijn schadelijk voor het vaccinatiedebat?
De politieke invloed op de wetenschap, die wij op dit moment zien, waarbij zeer veel druk wordt uitgeoefend en waarbij telkens weer dezelfde wetenschappers als experts worden opgeroepen en andersdenkenden genegeerd worden – dat alles zal een enorme schade achterlaten omdat uiteindelijk op den duur het vertrouwen van de mensen in de wetenschap, vooral met betrekking tot vaccinaties, massaal zal verdwijnen. Ik vind het belangrijk dat de waarheid op tafel komt. Zelfs dan zijn er nog altijd goede argumenten vóór een vaccinatie, maar twijfelen kan gerechtvaardigd zijn. Je moet de vrijheid respecteren om zelf te beslissen of je je laat vaccineren of niet. Een echte groepsimmuniteit zal bij corona door een vaccinatie nooit te bereiken zijn. Daarom is de vaccinatie een bescherming van jezelf en niet, zoals telkens wordt beweerd, een teken van solidariteit.
Men zegt dat de risico’s van een corona-infectie en de daarmee verbonden overblijvende schade door Long-Covid niet in verhouding staan tot de risico’s van een mogelijke vaccinatiebijwerking.
Dat kan ik nog niet helemaal beoordelen. Ik heb tot dusver ongeveer 300 covid-gevallen in mijn praktijk gehad, ik heb door een ernstig ziekteverloop zes patiënten verloren en ik heb in vier gevallen een long-covid-syndroom moeten diagnosticeren voor ongeveer een maand. Als gevolg van het aantal coronavaccinaties stierf een op zich gezonde 62-jarige man aan een sinusvenentrombose, ik heb drie longembolieën moeten constateren, een Guillain-Barré-syndroom en ik heb 25 gevallen geregistreerd met deels ingrijpende, wekenlang durende bijwerkingen
Welke vaccinatiebijwerkingen heeft u kunnen vaststellen?
Symptomen die vaak voorkomen zijn bijvoorbeeld een enorme vermoeidheid, ongewoon sterke hoofdpijn en enkele neurologische fenomenen zoals pijn in de zenuwen, verlammingen, smaakverstoringen, versterkte gevoeligheid, vaak dingen die duiden op een herkomst vanuit de hersenen. Deze klachten leiden meestal niet tot een ziekenhuisopname maar ze hebben een behoorlijk beperkende impact op het leven van de getroffen mensen.
Meldt u deze gevallen?
Ja, deze bijwerkingen meld ik aan het Paul-Ehrlich-Institut (Duitse tegenhanger van het Lareb, red.) en de geneesmiddelencommissie van de Duitse artsenbond. Zij zeiden dat 30 gevallen, in verhouding tot het aantal van 2.500 patiënten die per kwartaal in mijn praktijk door twee artsen worden behandeld en waarvan misschien zo’n 60 procent is gevaccineerd, een ongelofelijk hoog aantal is.
Waar ligt dat aan?
Een alomvattende melding van vaccinatieschade, waarbij ook het verloop en mogelijke oorzaken worden beschreven, kost nogal wat tijd en moeite, die lastig te combineren is met het werk in de praktijk omdat je dit in je vrije tijd moet doen. Spontane meldingen van geneesmiddelbijwerkingen liggen normaal bij vijf tot tien procent. Bij de schade na coronavaccinaties schat ik het meldingspercentage op zo’n vier procent. Dat betekent omgekeerd, dat de cijfers zeer hoog liggen. Juist als we beginnen met zo’n massale vaccinatiecampagne hadden we in ieder geval een waterdichte documentatie bij moeten houden en daarnaast verder wetenschappelijk onderzoek moeten doen, in plaats van te vertrouwen op spontane meldingen. Ik zou daarom patiënten die onduidelijke symptomen hebben na een coronavaccinatie aanbevelen om daarmee naar een arts te gaan, ook al klinken deze symptomen eerst diffuus. En ik zou willen dat collega’s zorgvuldig onderzoek doen en niet vooringenomen zijn als het op vaccinatiebijwerkingen aankomt.
Vermoedt u dat deze vaccinatiebijwerkingen niet voldoende serieus worden genomen?
Helaas heb ik met deze ervaring al eens kennisgemaakt. Ik had bijvoorbeeld een jonge vrouw met een ingrijpende beperking van het bewustzijn en een zenuwverlamming naar het ziekenhuis gestuurd en ik had schriftelijk meegegeven dat er een mogelijk verband bestaat met de vaccinatie. In de ambulance heeft men vervolgens op de vrouw ingepraat dat het niets met het vaccin te maken zou hebben. Vervolgens is ze weer naar huis gestuurd, omdat men een psychosomatisch oorzaak vermoedde. Haar toestand verslechterde echter. Ik heb haar vervolgens cortisol gegeven en binnen een week was ze weer genezen. Het is verbazingwekkend dat artsen zelfs in de meest gerenommeerde ziekenhuizen mogelijke verbanden met de vaccinatie niet willen zien.”
Kunt u uitleggen waarom een cortisolrecept kan helpen?
In het geval van een man waarbij een week na de tweede vaccinatie een sterke lichamelijke verandering optrad, die uiteindelijk in een volledige verlamming eindigde, vermoedde ik een auto-immuunziekte als ontsteking in de hersenen. Omdat bij een korte ziekenhuisopname dit verband onopgemerkt bleef en dus ook niet behandeld werd, heb ik toen maar zelf spontaan een hoge dosis aan cortisol geprobeerd te geven. Twee dagen later kwam de man weer bij mij in de praktijk en was wonderwel beter geworden. We kennen voorbeelden van hartspierbiopsieën bij een door het vaccin veroorzaakte myocarditis en we weten uit ervaring na onderzoek van overledenen na een vaccinatie dat ze een versterkte immuunreactie hadden waarbij massaal T-cel-lymfocyten in het weefsel terecht waren gekomen. Door cortisol kan dat proces worden gestopt. Nadat ik inmiddels al meer dan twintig gevallen zo had behandeld en in bijna tachtig procent van de gevallen de symptomen zich significant verminderden, ga ik er vanuit dat ook bij patiënten met de reeds genoemde minder hevige symptomen zo’n soort auto-immuunreactie kan optreden in een mildere vorm. Wanneer dit verband niet wordt herkend worden de symptomen verkeerd gediagnosticeerd en als psychosomatisch afgedaan. Daar komt ook nog bij dat het ideologische element van de vaccinatievraag er ook wel eens toe leidt dat zulke verbanden van te voren worden uitgesloten
Onlangs is uw boek “Vanuit het perspectief van een huisarts. Uitwegen voor het coronadilemma” verschenen. Welke wegen zijn er dan om uit de pandemie te komen naast de vaccinatie?
Als je naar Zweden kijkt, waar er voor een andere strategie is gekozen om met de pandemie om te gaan, zijn er in het begin veel oude mensen overleden. Zij werden, zoals in alle landen, veel te weinig beschermd. Door de ontbrekende lockdowns en de minder strenge contactbeperkingen heeft de bevolking zich echter deels kunnen beschermen door oudere antistoffen tegen eerdere coronavirussen als ze meer met het virus in aanraking kwamen. Van deze robuuste natuurlijk verkregen afweer heeft de gehele Zweedse bevolking vandaag de dag nog veel profijt. Want hun coronagerelateerde infectie- en sterftecijfers zijn vergeleken met de zogenoemde “vaccinatie-voorbeeldlanden” zoals Groot-Brittannië en Israël duidelijk lager.
De minister van volksgezondheid Jens Spahn wil de epidemische noodtoestand eind november laten aflopen. Vindt u dat een goed idee?
De pandemische toestand had al in het voorjaar moeten aflopen omdat de golven van zowel de alpha- als de deltavariant, waar telkens zo voor werd gewaarschuwd, nauwelijks een noemenswaardige impact hebben gehad. Wij zullen met deze ziekteverwekker moeten leren leven en leren omgaan. We hadden aan de hand van bepaalde criteria kunnen definiëren, in hoeverre mensen echt bedreigd werden, en dan hadden we ons kunnen concentreren op degenen die werkelijk in gevaar waren om ze vervolgens maximale bescherming te kunnen bieden
Aan wat voor criteria denkt u dan?
We hadden een groot deel van de mensen op antistoffen tegen endemische coronavirussen kunnen testen, die de laatste jaren als verkoudheidsvirus door het land zijn getrokken. Want ondertussen weten wij dat de antistoffen tegen de destijds nog ongevaarlijke coronavirussen ook tegen sars-cov-2 effectief zijn. Weliswaar betekent dat niet een maximale bescherming, maar wel zodanig dat ze grotendeels tenminste een ernstig verloop waarschijnlijk kunnen verhinderen. Mensen die veel contacten hebben in hun dagelijkse leven, zoals onderwijspersoneel of artsen, hebben meestal een zeer hoge last aan antistoffen. Deze testmogelijkheid had men vooral aan jonge mensen kunnen aanbieden om vervolgens het vaccin eerst te geven aan degenen die nog geen bescherming hebben en onder de streep kwetsbaar zijn. De bevolking was met zo’n gerichte en ontspannen aanpak een hoop angst bespaard gebleven. Dan zouden wij, zoals Zweden, allang klaar zijn met de pandemie. Maar het zaaien van angst en het blindstaren op de infectiecijfers hebben de duur van de pandemie enorm uitgerekt, en het zal op deze manier nog voor een onbepaalde tijd verder uitgerekt worden. Het constante afstand houden zal definitief de algemene natuurlijke immuniteit verslechteren. Bovendien zullen de kosten van een eindeloze extra vaccinatiemarathon door bezuinigingen op personeel in het gezondheidswezen en de financiële schade van de lockdowns worden gefinancierd door een hoge inflatie.