Anny woont met haar man en 3 kinderen in Colorado/USA
Ze woont aan de rand van de stad Pueblo In Colorado. Een huis met veel grond eromheen. De kinderen hebben de ruimte om te ravotten, te spelen en te doen wat kinderen doen. Roy is 8 jaar en Abby is 6 jaar.
Vanaf 15 maart, na de lente vakantie, gingen wij in de lockdown. Ik ben nooit bang geweest voor het virus en nog steeds niet. Wat mij wel angstig maakt, zijn de mensen achter deze hele pandemie.
Voor wat betreft het naleven van de maatregelen: dat hebben mijn gezin en ik enkel gedaan wanneer wij moesten. Er zijn momenten geweest dat ik mijn mondkapje niet droeg, terwijl het wel verplicht was. Tot op de dag van vandaag moet ik hem soms op, bijvoorbeeld wanneer ik naar een winkel ga. Als ik daar mijn mondkapje niet op heb, word ik gewoon niet geholpen of niet toegelaten tot de winkel. Het mondkapje zelf haat ik. Ik kan moeilijk ademen als ik hem draag. De eerste keer dat ik het mondkapje droeg in de winkel, moest ik om de 4 minuten naar buiten om frisse lucht te happen.
Wij zouden nooit vrijwillig het mondkapje dragen. Helaas is het wel verplicht. Als voorbeeld: Aan het begin van de lockdown gingen mijn man en ik en onze 2 kinderen boodschappen doen. De kinderen mochten niet naar school. Mijn man bleef met de kinderen in de auto zodat de kinderen geen mondkapje hoefden te dragen. Ik deed alleen de boodschappen.
De eerste twee weken van de lockdown mochten de kinderen niet naar school. Thuis online les via de computer en was ik ineens een echtgenoot, moeder en lerares. Aan het begin van de lockdown zat alleen Roy op school. Abby nog niet. Roy was verdrietig dat hij niet naar school kon en mocht, het was stressvol voor iedereen. Hij miste zijn schoolvriendjes en zijn leraren, maar samen hebben wij ons er doorheen geslagen. Het nieuwe schooljaar begon weer. Voordat de school weer open ging, heb ik 3 weken thuis les gegeven. Niet alleen aan Roy, maar ook aan Abby. Voor Abby was dit dus haar eerste ervaring met school. Het thuis lesgeven was een enorme uitdaging. Zowel voor de kinderen als voor mij. Het was moeilijk de focus te houden op het lesrooster en mijn kinderen ook te focussen en te motiveren om hun huiswerk te doen.
Eigenlijk wilde ik mijn kinderen niet terug naar school laten gaan, omdat veel dingen niet kloppen. Ik weet ook dat er meer achter zit dan enkel het dragen van een mondkapje en de hele Covid-19 situatie, want de cijfers laten in ons gebied iets heel anders zien dan dat ze in de media aan ons presenteren. Het is gewoon bullshit.
Afgelopen maandag 21 september gingen mijn 2 jongsten weer voor het eerst naar school. Onze gouverneur heeft maandag 21 september 2020 mondkapje verplicht. Ik vond het angstig om mijn kinderen weer naar school te laten gaan, na ze zo’n lange tijd bij mij thuis te hebben, waar ze online les kregen.
Ondanks dat het zwaar was om de kinderen thuis online les te laten volgen, vond ik het prettig ze bij me te hebben. Ik bepaal wat er met mijn kinderen gebeurt. Daarentegen wilde ik ze niet het sociale stuk, interactie met de leraren en de klasgenootjes ontnemen. Mijn moedergevoel is dubbel…… Ik weet dat de regels niet kloppen. Toch laat ik mijn kinderen naar school gaan met een bonkend hart in mijn keel en ik huil van angst.
Hieronder een verslag van hoe mijn kinderen naar school gingen, de ontwikkelingen en mijn gevoel erover.
Maandag 21 september
Elke dag vertrek ik om 7.15 uur met de kinderen in de auto om ze naar school te brengen. Ik moet dan aansluiten in de rij van auto’s om mijn kinderen af te zetten. Het heeft een uur geduurd voordat ik ze kon afzetten. Te laat op school… gelukkig deed de lerares daar niet moeilijk over. Wel frustreert het mij heel erg om mijn kinderen zo lang te moeten laten wachten, voordat ze überhaupt de klas in kunnen. Te bizar voor woorden !
Daar gingen mijn kinderen. Voor het eerst weer naar school met de nodige maatregelen. De kinderen waren opgewonden om weer naar school te gaan. Ik wist met mezelf geen raad en ben als een razende aan de schoonmaak in huis gegaan. In de middag kreeg ik van de lerares een foto doorgestuurd om te laten zien hoe het met mijn dochter gaat. Abby zit aan haar tafeltje met scherm en mondkapje op. Elk uur mogen ze naar buiten om het af te doen en frisse lucht te krijgen. Mijn hart gaat open en dicht als ik het zie. Roy is ouder dan Abby en zit daarom 1,5 meter met tafeltje en al verwijderd van zijn andere klasgenootjes. Ik weet zeker dat hier binnenkort een einde aan zal komen. Hier komt elk verkiezingsjaar één of ander groot virus naar voren, en nadat het voorbij is, verdwijnt het op magische wijze. Ik ben het zelf ook zat om het mondkapje te dragen. Het maakt mij kapot als ik kijk hoe mijn kinderen hun mondkapje dragen. Ik heb gisteren van Roy vernomen dat ze elk uur een maskerpauze hebben, plus dat ze geen maskers dragen tijdens het ontbijt en de lunch, en niet verplicht zijn om te dragen tijdens gymlessen die 30 minuten duren. Het maakt het zeker niet goed, maar ik voel me ietwat beter over de situatie zoals die is. Ik weet het niet meer. Ik was blij om mijn kinderen weer thuis te hebben na de eerste schooldag….
Dinsdag 22 september
Met een bonkend hart in mijn keel bracht ik de kinderen weer naar school. Weer in de rij….die zo lang is. Het irriteert mij mateloos en het is te gek voor woorden.
Abby vertelde mij vandaag dat haar klas nu het mondkapje in de klas mag afzetten. Als ze de les echter verlaten, moeten ze het mondkapje op, behalve bij de mondkapje-pauzes, het ontbijt, de lunch en bij gym. Roy vertelde me dat hij de zijne nu kan afdoen wanneer hij maar wil, zolang hij het maar een keer in de klas draagt. Ik denk dat de leraren hier het systeem te slim af zijn. Dit was letterlijk het beste nieuws dat ik de hele dag hoorde. Mijn kinderen kunnen ademen. Nu … is het aan de anderen over de hele wereld om het juiste te doen.
Woensdag 23 september
Wauw! Vanmorgen werd bij Roy op de voorhoofdthermometer (thermogun) 37,2 graden gemeten. De leraar liet mij mijn auto parkeren, om de verpleegster naar buiten te laten komen. Ze controleerde hem met een oorthermometer die ze in ziekenhuizen en dokterspraktijken gebruiken. Het was 36,7 graden. Ik vroeg haar openhartig hoe nauwkeurig het kleine laserpistool is. Ze vertelde me dat zij ze helemaal niet leuk vindt en dat ze het schoolhoofd en bestuur hier een bericht over heeft gestuurd met de mededeling dat ze niet kloppen. Blijkbaar hebben veel schoolverpleegsters hetzelfde gedaan: een bericht naar het bestuur gestuurd.
Ik was echter verrast om te zien dat ze geen handgel hadden op de schoolbenodigdheden lijsten voor de kinderen. Ze hadden daar desinfecterende doekjes op gezet, maar geen handgel. Ik begrijp niet hoe sommige plaatsen hier nachtelijke ‘protesten’ kunnen houden en niet tot ‘sociale afstand’ kunnen leiden, maar de kinderen moeten wel 7 tot 8 uur zo op school leven. Ik vind het niet logisch.
Ik ben wakker, maar ik ben de enige hier in mijn omgeving.
Vanmiddag de kinderen opgehaald:
Ik zit in mijn auto en sta nu in de rij te wachten tot de kinderen over 55 minuten naar buiten komen. Bah, zoveel verkeer al. Als ze allemaal eens wakker zouden worden. Dan konden ze de ouders, die normaal parkeren en naar boven lopen, toestaan om hun kinderen dat te laten doen. Maar nee,…. geen ouders toegestaan op de ouderparking.
De situatie op school is een beetje veranderd. De kinderen dragen nu het plastic face shield. Mijn kinderen krijgen in ieder geval weer een beetje lucht. Toch hoop ik dat schoolhoofd en bestuur zo spoedig mogelijk deze idiote maatregelen opheffen.
Maandag 12 oktober
Vandaag zijn die stomme plastic schermen van de tafels in de klas van Abby weg gehaald. Ik veronderstel dat iemand ergens een formele klacht heeft ingediend dat ze die ze uit alle klassen moesten verwijderen. Abby vindt het face shield helemaal niets en weigert het te dragen. Ze zei dat ze het warm kreeg. Ze heeft haar hele leven al last van bloedneuzen. Ze draagt nu het face shield totdat ze bij haar KNO-arts is geweest, daarna zien wij wel verder.
Nog even dit: Amerika, wij zijn de grootste toch ? De hele wereld kijkt naar ons. Dit maakt me verdomd ziek! Nu … is het aan de anderen over de hele wereld om het juiste te doen.