Als onderdeel van de onderzoekende taak van de stichting naar de deugdelijkheid van het coronabeleid dat in Nederland is gevoerd, heeft de stichting een rapport uitgebracht over het infectieverloop vanuit beleidsmatig oogpunt, het gebruik van de CoronaMelder-app en de PCR test. Dit rapport zal worden meegenomen in de dossiervorming waar de stichting zich sinds medio 2020 mee bezighoudt, voor een continue evaluatie van het coronabeleid en ter inbrenging bij relevante juridische procedures.
In dit rapport gaan we vooral in op de vraag wat eigenlijk het hele doel was van het coronabeleid. Zo werd begin maart 2020 nog gesteld dat het virus zou kunnen verdwijnen zodra we groepsimmuniteit zouden bereiken (lees: het virus verspreidt zich vrijelijk). Echter, de koers werd al vrij snel daarna gewijzigd om de verspreiding van het virus maximaal in te dammen met kreten als “we moeten het virus onder controle krijgen” of “we moeten het virus verslaan”.
In de praktijk kwam het er op neer dat mede door de ingestelde vrijheidsbeperkende maatregelen het aantal actieve infecties naar beneden moest worden gebracht, tot een zo laag mogelijk aantal. Op het eerste gezicht klinkt dit als een goed idee: Op deze manier kunnen we ervoor zorgen dat het aantal infecties en de daaruit volgende ziektelast zo laag mogelijk wordt gehouden. Mede door de inzet van de CoronaMelder-app zouden infecties snel kunnen worden opgespoord om infectieketens te onderbreken, waarna het virus misschien voortijdig uitdooft of slechts minimale schade kan veroorzaken totdat er een vaccin beschikbaar komt om het virus mee te laten verdwijnen.
In de praktijk is deze strategie echter funest. In het rapport tonen we aan dat zelfs met de strengste maatregelen, grootschalig gebruik van de CoronaMelder-app voor bron- en contactonderzoek en de massale inzet van de (volgens iedere gangbare wetenschappelijke standaard ondermaatse en niet eens aan de eigen EU-richtlijnen voldoende) PCR-test, het onmogelijk is om het aantal infecties naar letterlijk nul te brengen waardoor het virus zou uitdoven. Als men desondanks de verspreiding van het virus maximaal wil beperken, heeft dit juist een averechts effect: Zolang er niet letterlijk nul infecties zijn, blijft het virus in leven en zullen ook de maatregelen actief moeten blijven. We zullen dan alleen van het virus af kunnen komen als deze de gehele populatie een keer heeft bereikt, waardoor er groepsimmuniteit ontstaat. Dit zou vrij snel kunnen gaan als we geen maatregelen zouden hebben waardoor het virus vrij rond zou kunnen cirkelen. Echter als we maar telkens blijven proberen om de verspreiding van het virus in te dammen zou dit ook jaren kunnen duren, en in het extreme geval zouden we zelfs nooit meer van het virus kunnen af komen. Dit staat haaks op het idee dat al deze maatregelen maar tijdelijk zijn.
Middels een analyse van het beleid komen we echter tot de conclusie dat het beleid op een dusdanige manier is ingesteld dat het virus niet zo eenvoudig kan verdwijnen. Het is wiskundig aantoonbaar dat het jaren zou kunnen duren voordat we definitief van het virus af zouden kunnen komen. In de zomer van 2020 had men kunnen (en moeten) besluiten om de maatregelen op te heffen, maar men heeft dit nagelaten en gokte in plaats daarvan op de komst van een vaccin. In de tussentijd zou dan het aantal infecties zo laag mogelijk moeten blijven. Aangezien het wel tien jaar kan duren voordat er ooit een effectief en voldoende veilig vaccin op de markt zou kunnen komen, was het roekeloos om op een snelle komst hiervan te gokken. In de tussentijd kon het virus zich door de maatregelen niet vrij verspreiden, maar ook niet verdwijnen.
De overheid had dan ook in de zomer van 2020 aan het volk de volgende keuzes moeten voorleggen als ze eerlijk wilden zijn over de stand van zaken:
- Gok op de komst van een vaccin, ondertussen verdere maatregelen zonder ook maar enige garantie op succes, met mogelijk nog jarenlang lockdowns, afstand, mondkapjes en alle mogelijke nevenschade die ontstaat als gevolg van de maatregelen.
Mogelijke duur: Meerdere jaren met grote onzekerheid. De maatregelen zijn tot nader order als permanent te beschouwen. - Alle maatregelen worden opgeheven en we leren te leven met het virus. Mensen kunnen zelf verantwoordelijkheid nemen om zich te beschermen en de overheid focust zich maximaal op de kleine groep mensen die ziek worden en/of bescherming nodig hebben.
Uiteindelijk heeft men telkens aan het volk gecommuniceerd dat de maatregelen nog enkele weken zouden duren en heeft men verzekerd dat alles tijdelijk is. Wij tonen echter aan dat het willen beperken van de verspreiding van het virus zonder het aantal infecties naar nul te brengen geen einddoel kan zijn. De maatregelen kónden aantoonbaar niet slechts tijdelijk zijn. Met dit gegeven staat vast dat het volk verkeerd is voorgelicht over de mogelijkheden over hoe we met het virus om moeten gaan. Bij een eerlijke voorstelling van de stand van zaken had de bevolking mogelijk een andere afweging gemaakt dan het steunen van het voorgestelde overheidsbeleid. Door tevens te speculeren op de komst van een gen-technisch ‘vaccin’ heeft de Nederlandse overheid een roekeloze gok genomen met de gezondheid van de bevolking.
We hebben hier dus te maken met een evident onjuiste beleidskeuze, waarvoor de verantwoordelijke overheidsmedewerkers de volledige aansprakelijkheid op zich behoren te nemen voor alle nevenschade die is ontstaan als gevolg van alle maatregelen die uit deze keuze zijn voortgevloeid.
Rapport: 2022-06-10-Rapport-Infectieverloop