Ochtendgezicht

Wat is een ochtendgezicht eigenlijk?

Het is niet alleen je niet opgesmukte gezicht, het is veel meer. In de ochtend als je net wakker bent, is de slaap nog niet uit je lijf en ook de boodschap nog niet van de droom die je net had. Nog onder de indruk, al hoeft dat niet per se bewust te zijn, je lijf weet het nog. Je kijkt in de spiegel met open ogen en een open hart. Eigenlijk heel kwetsbaar. Zowel om aangekeken te worden, als om geraakt te worden in je hartstreek. 

Stel je hebt geen fijne relatie. Net uit je slaap komt een onbehouwen of onvriendelijke opmerking nog harder aan. Mijn zoons werden toen ze klein waren vaak in de nacht wakker. En dan ging ik altijd naar ze toe om ze te troosten, om er voor ze te zijn als ze van streek waren, naast ze te zitten tot ze weer in slaap waren gevallen. Zelfs toen mijn oudste in zijn puberteit niet goed kon slapen, trok ik de reservematras onder ons bed vandaan om hem naast me te laten liggen. Dicht bij me. Veilig. Beschermd tegen angstige gedachten of dromen. 

In mijn ochtendgezicht (mijn smarttelefoon herkent inmiddels het woord als ik het swipe) herken ik mezelf niet. Het is vreemd. Kinderlijk. Heel open en nieuwsgierig. Het moet nog wakker worden, de slaap zit er nog in. De gedachten van deze nieuwe dag zijn nog niet tot mijn hoofd doorgedrongen. Het is nog stil daar.

Maar wat nog belangrijker is: er zit geen masker voor. Raar eigenlijk dat ik mijzelf mét masker wel herken, maar zónder niet. Dat die maskers mijzelf zijn geworden. 

Welke maskers heb ik dan?

Het masker dat ik opzet als ik mezelf een beetje opmaak. Lijntje boven mijn ogen, iets minder eronder en mijn wenkbrauwen iets aanzet met een lichtbruin potlood. Als ik mijn haren borstel en in vorm breng met vlechtjes, een paardenstaart of het opsteek met een haarklem. Als ik een jurkje aantrek dat mijn lijf volgt met stoere schoenen eronder. Uiterlijk weer helemaal in orde. 

Een ander masker komt ook al snel om de hoek kijken. Dat van de dagelijkse stress. De ratrace is weer begonnen en dat maakt mijn lijf en gezicht actief, zorgelijk en gespannen. Mijn ogen en hart sluiten zich figuurlijk af ter bescherming, maar laten ook de mooie dingen niet meer goed door. 

Dan zijn er nog de maskers van de fysiotherapeute met haar eigen bedrijf, de moeder van drie zoons, de stoere wereldreizigster en de hardloopster, waarachter ik me kan verschuilen. Ik ben deze identiteiten geworden, al ben ik me ook bewust dat ik ervoor kan kiezen ze niet meer te dragen. In Spanje ben ik vaak identiteitsloos. Dienend aan wat de plek en de mensen nodig hebben. Soms onzichtbaar aan het werk. 

Het zou toch moeten kunnen om kinderlijk open te kunnen blijven staan met de bijbehorende eerlijke vragen? Wat houdt ons tegen? Het oordeel van een ander? Afwijzing? Er niet meer bij horen?

Ik ben gaan houden van de ochtendgezichten van mijn logees. Van de open en nieuwsgierige ogen die me aankeken in de ochtend. Bij een van hen rekten we de ochtend uit tot een hele dag, waarbij we het bed niet meer uitkwamen en de dag vulden met mooie open eerlijke gesprekken. 

Een beetje zoals we vroeger wel eens een pyjamadag hadden, waarin we de hele dag in onze slaapkleren bleven lopen. We sloten onszelf binnen op met onze familie, zodat we helemaal “onszelf” konden zijn…

(Zijn we dan de andere dagen niet onszelf?)

Wat houdt ons dan tegen om de maskers te laten vallen? Zijn we zo bang voor het oordeel van een ander bij het zien van ons “blote” onopgemaakte gezicht? Of als we niet de gepaste kleding dragen die van ons gewenst is? 

(Dat antwoord mag je ook voor jezelf onder woorden gaan brengen.)

Ik fantaseer dat er bedrijven gaan komen, die eens per jaar een pyjamadag gaan organiseren als variant op de heidedag. Zichzelf en hun personeel uitnodigen om open en eerlijk te communiceren in pyjama, tot de kern komen en zich daardoor werkelijk met elkaar gaan verbinden.

En ook een uitnodiging aan alle ouders met kinderen, om eens per jaar bij elkaar te gaan logeren. Je dan allemaal gezamenlijk in het grootste bed van het huis te verzamelen, om ook weer een open gesprek te gaan voeren met elkaar. Allemaal met je eigen ochtendgezicht nog actief en niet helemaal wakker….. Laten we dat gaan proberen en aan elkaar laten weten hoe dat was. En als je het niet publiek wilt maken, ook goed. Stuur dan je reactie alleen aan mij. Als gezamenlijk geheimpje. Dat stel ik héél erg op prijs. 

Welterusten en goede morgen voor straks!