Toen Avril Haines, directeur van de nationale inlichtingendienst, tijdens de pandemieoefening Event 201 in 2019 aankondigde dat ze “het publiek wereldwijd zouden overspoelen met betrouwbare bronnen“, begrepen maar weinigen deze voorproef van gecoördineerde narratiefcontrole. Binnen enkele maanden zagen we hoe het zich in realtime ontvouwde: eenduidige berichtgeving op alle platforms, onderdrukking van afwijkende meningen en gecoördineerde narratiefcontrole waarmee een groot deel van de wereld voor de gek werd gehouden.
Door Vertaalteam, bron: Read Between the Lies: A Pattern Recognition Guide ⋆ Brownstone Institute
Maar niet iedereen liet zich constant voor de gek houden. Sommigen doorzagen het onmiddellijk en trokken vanaf dag één elk aspect in twijfel. Anderen dachten dat we gewoon te maken hadden met een incompetente regering die ons probeerde te beschermen. Velen accepteerden aanvankelijk het voorzorgsprincipe: voorkomen is beter dan genezen. Maar omdat elke mislukte beleidsregel in dezelfde richting wees – in de richting van meer controle en minder menselijkheid – werd het patroon onmogelijk om te negeren. Iedereen die niet volledig onder het systeem viel, moest uiteindelijk het ware doel ervan onder ogen zien: niet het beschermen van gezondheid of veiligheid, maar het uitbreiden van de controle.
Als je dit patroon van misleiding eenmaal herkent, zouden er onmiddellijk twee vragen moeten rijzen wanneer grote verhalen de krantenkoppen domineren: “Waar liegen ze over?” en “Waar leiden ze ons van af?” Het patroon van gecoördineerde misleiding wordt onmiskenbaar. Bedenk hoe de media drie jaar lang Russiagate-samenzweringen hebben gepusht, ongekende sociale verdeeldheid hebben veroorzaakt en tegelijkertijd de basis hebben gelegd voor wat de grootste psychologische operatie in de geschiedenis zou worden. Momenteel, terwijl de media ons overspoelen met berichtgeving over Oekraïne, positioneert BlackRock zich om te profiteren van zowel de vernietiging als de wederopbouw van dat land. Het patroon wordt onmiskenbaar als je het eenmaal ziet: voorafgeplande “oplossingen” die aangestuurd door gecreëerde crises altijd leiden tot uitbreiding van institutionele controle. Mainstream media werken op basis van dubbele misleiding: bedrog en manipulatie. Dezelfde verslaggevers die ons massavernietigingswapens in Irak verkochten, “Russische samenzwering” promootten en erop aandrongen dat de laptop van Hunter Biden “Russische desinformatie” was, bezetten nog steeds de prime time-slots. Net zoals we zien met de HHS-nominatie [HHS – Health and Human Services, (VWS) red.] van RFK Jr, is het patroon consistent: gecoördineerde aanvallen vervangen het inhoudelijke debat, identieke gesprekspunten verschijnen op netwerken en legitieme vragen worden afgewezen door karaktermoord in plaats van bewijs. Consequent ongelijk hebben is geen bug – het is een functie. Hun rol is niet om te informeren, maar om toestemming te fabriceren.
Het sjabloon is steeds hetzelfde: overspoel de media met emotionele berichten en bevorder institutionele agenda’s met minimale controle. Net als het leren herkennen van een nepglimlach of het horen van een valse noot in muziek, ontwikkel je een instinct voor de timing:
Geld en macht:
- Terwijl de media gefixeerd waren op 6 januari, verstevigden BlackRock en Vanguard stilletjes hun greep op de woningmarkt.
- Terwijl de berichtgeving geobsedeerd was door het Twitter-verbod van Trump, keurde het Congres de grootste opwaartse overdracht van rijkdom goed onder het mom van “Covid-hulp“.
- Terwijl in ademloze rapportages elke beweging van het Johnny Depp-proces gevolgd werd, drukte de Fed meer geld dan in de hele vorige eeuw.
- Terwijl de media ons overspoelden met berichtgeving over Oekraïne, werd de wereldeconomie hervormd door ongekende beperkingen op de energieproductie.
- Terwijl verslaggevers ademloos de aanklachten tegen Trump volgden, versnelden centrale banken de plannen voor programmeerbare digitale valuta.
Medische controle:
- Terwijl de media zich concentreerden op de promotie van het vaccineren van beroemdheden, zakten ongekende aantallen jonge atleten op het veld in elkaar.
- Terwijl netwerken van A tot Z verslag deden van schietpartijen op scholen, onthulden documenten dat Pfizer op de hoogte was van honderden bijwerkingen.
- Terwijl de verslaggeving gefixeerd was op anti-vax “misinformatie”, toonden verzekeringsgegevens alarmerende oversterftecijfers.
Digitale besturing:
- Terwijl de media geobsedeerd waren door het modereren van Twitter-inhoud, werd stilletjes wereldwijd de digitale ID-infrastructuur gebouwd.
- Terwijl de berichtgeving zich concentreerde op privacyproblemen op TikTok, versnelden centrale banken de ontwikkeling van digitale valuta.
- Terwijl eindeloze debatten over AI-chatbots de krantenkoppen domineerden, breidden biometrische bewakingssystemen zich wereldwijd uit.
Naarmate deze misleidingen duidelijker worden, ontstaan er verschillende vormen van verzet. Het zoeken naar waarheid neemt verschillende vormen aan. Sommigen worden experts met diepgaande kennis in specifieke misleidingen – het documenteren van succesvolle vroegbehandelingen met nieuwe toepassingen van bestaande medicijnen, het blootleggen van falende ziekenhuisprotocollen of het onderzoeken van de impact van vaccinschade. Anderen ontwikkelen een bredere blik waarmee ze zien hoe verhalen zelf worden bekokstoofd.
De briljante patroonherkenning van Walter Kirn komt tot de kern van onze gecreëerde realiteit. Zijn tweets waarin hij de berichtgeving over de moord op de CEO van United ontleedt, laten zien hoe zelfs gewelddadige misdaden nu worden verpakt als entertainmentspektakel, compleet met ingrijpende karakterveranderingen en verhaalwendingen. Kirns inzicht belicht een cruciale dimensie van mediacontrole: door van elke crisis een entertainmentverhaal te maken, leiden ze de aandacht af van diepere vragen. In plaats van zich af te vragen waarom institutionele waarborgen falen of wie er baat bij heeft, raakt het publiek gefascineerd door zorgvuldig gescripte verontwaardiging. Deze opzettelijke afleiding zorgt ervoor dat institutionele agenda’s ongecontroleerd doorgaan.
Zijn inzicht laat zien hoe het in entertainment verpakken van nieuws in dienst staat van het bredere controleapparaat. Hoewel elk onderzoek zijn eigen expertise vereist, sluit dit patroon van het manipuleren van narratieven aan op een groter web van misleiding. Zoals ik heb onderzocht in ‘The Information Factory‘ en ‘Engineering Reality‘, is alles, van onderwijs tot geneeskunde tot zelfs het geld, overgenomen door systemen die zijn ontworpen om niet alleen onze keuzes, maar ook onze perceptie van de werkelijkheid vorm te geven.
Het meest onthullende is wat ze niet behandelen. Merk op hoe snel verhalen verdwijnen wanneer ze institutionele belangen bedreigen. Herinner je je de klantenlijst van Epstein nog? De landjepik op Maui? De toenemende verwondingen door vaccins? De stilte spreekt boekdelen.
Denk aan de recente getuigenissen van klokkenluiders die onderdrukte veiligheidsproblemen aan het licht brachten bij Boeing, een bedrijf dat al lang verstrengeld is met regelgevende instanties en overheidscontracten. Twee klokkenluiders – beide voormalige werknemers die alarm sloegen over veiligheidskwesties – stierven onder verdachte omstandigheden. De berichtgeving over hun dood verdween bijna van de ene dag op de andere, ondanks de ingrijpende implicaties voor de openbare veiligheid en de verantwoordingsplicht van bedrijven. Dit patroon herhaalt zich in talloze gevallen waarin verantwoordelijkheid de verankerde machtsstructuren zou verstoren, waardoor cruciale vragen onbeantwoord blijven en verhalen streng worden gecontroleerd.
Deze beslissingen zijn niet toevallig – ze zijn het gevolg van media-eigendom, invloed van adverteerders en druk van de overheid, zodat het verhaal strak gecontroleerd blijft.
Maar misschien wel het meest opvallende is niet het bedrog van de media zelf, maar hoe grondig ze de realiteit van hun consumenten vormgeven. Kijk hoe zelfverzekerd ze zinnen herhalen die duidelijk zijn ontworpen in denktanks. Luister hoe ze met religieuze overtuiging gespreksonderwerpen napraten: “6 januari was erger dan 9/11“, “Vertrouw op de wetenschap™“, “Democratie staat op het stembiljet” en, misschien wel de meest consequente leugen in de moderne geschiedenis, “Veilig en effectief“.
Vooral de klasse van professionals/managers blijkt vatbaar voor deze programmering. Hun expertise wordt een gevangenis van status: hoe meer ze hebben geïnvesteerd in institutionele goedkeuring, hoe vuriger ze institutionele verhalen verdedigen. Kijk hoe snel een arts die de veiligheid van vaccins in twijfel trekt, zijn vergunning verliest, hoe snel een professor die de genderideologie in twijfel trekt, wordt veroordeeld, hoe snel een journalist die uit de pas loopt, op de zwarte lijst komt te staan.
Het systeem zorgt voor naleving door middel van economische inbeslagname: uw hypotheek wordt uw leiband, uw professionele status uw gevangenisbewaker. Dezelfde advocaten die prat gaan op kritisch denken, zullen agressief elke ondervraging van officiële verhalen afkappen. De professor die ‘het in twijfel trekken van machtsstructuren’ doceert, wordt apoplectisch wanneer studenten farmaceutische bedrijven in twijfel trekken.
De circulaire validatie maakt de programmering bijna ondoordringbaar:
- Media citeren “experts”.
- Experts citeren gepeerreviewde studies.
- Studies worden gefinancierd door de industrie.
- De industrie geeft vorm aan de berichtgeving in de media.
- “Factcheckers” citeren mediaconsensus.
- De academische wereld handhaaft goedgekeurde conclusies.
Dit zichzelf versterkende systeem vormt een perfect gesloten kringloop:
Elk onderdeel valideert het andere, terwijl informatie van buitenaf wordt uitgesloten. Probeer in dit gesloten systeem maar eens de ingang te vinden voor de werkelijke waarheid. De trots van de professionele klasse op hun kritisch denken wordt zeer ironisch – ze hebben hun meningen gewoon uitbesteed aan ‘gezaghebbende bronnen’.
Het meest verontrustende is hoe bereidwillig ze hun soevereiniteit hebben opgegeven. Kijk hoe ze uitstellen:
- “Ik volg de wetenschap” (vertaling: Ik wacht op goedgekeurde conclusies).
- “Volgens kenners” (vertaling: ik denk niet voor mezelf).
- “Factcheckers zeggen” (vertaling: ik laat anderen de waarheid bepalen).
- “De consensus is” (vertaling: ik stem me af op de macht).
Hun empathie wordt een wapen dat tegen hen wordt gebruikt. Vragen over lockdowns? Je vermoordt oma. Twijfel aan een transitieoperatie voor minderjarigen? Je veroorzaakt zelfmoorden. Verzet je je tegen initiatieven op het gebied van gelijkheid? Je houdt onderdrukking in stand. De programmering werkt door verzet als wreedheid te laten voelen.
Onder het lawaai aan de oppervlakte gebeurt iets opmerkelijks: een echt ontwaken dat de traditionele politieke grenzen tart. Je ziet het in de subtiele uitwisselingen tussen collega’s wanneer officiële verhalen de geloofwaardigheid onder druk zetten. In de toenemende stilte tijdens etentjes als de propaganda-gespreksonderwerpen stilvallen. In de blikken van herkenning tussen vreemden wanneer het volksgezondheidstheater nieuwe hoogten van absurditeit bereikt.
Dit is geen beweging in de traditionele zin van het woord – dat kan ook niet, aangezien traditionele bewegingsstructuren kwetsbaar zijn voor infiltratie, ondermijning en overname. In plaats daarvan lijkt het meer op een spontane opkomst van patroonherkenning. Een verspreid ontwaken zonder centraal leiderschap of formele organisatie. Degenen die de patronen doorzien, herkennen de massavorming voor wat deze is, terwijl de slachtoffers ervan hun eigen programmering op anderen projecteren en patroonherkenning afdoen als ‘samenzweringstheorieën’, ‘anti-wetenschap’ of andere reflexieve labels die zijn ontworpen om echt onderzoek te voorkomen.
De hardste waarheid is niet het herkennen van de programmering – het is de confrontatie met wat het betekent voor het menselijk bewustzijn en de samenleving zelf. We kijken naar realtime bewijs dat de geest van de meeste mensen kan worden overgenomen en omgeleid door middel van geavanceerde psychologische operaties. Hun gedachten zijn niet van henzelf, maar toch zouden ze datgene wat ze geprogrammeerd zijn om te geloven, tot hun dood verdedigen.
Dit is niet alleen maar mediakritiek, het is een existentiële vraag over het menselijk bewustzijn en de vrije wil. Wat betekent het als het vermogen van een soort om onafhankelijk te denken zo grondig kan worden gekaapt? Wanneer natuurlijke empathie en morele instincten controlewapens worden? Wanneer onderwijs en expertise de weerstand tegen programmeren juist verminderen?
De programmering werkt omdat het de belangrijkste menselijke drijfveren kaapt:
- De behoefte aan sociale acceptatie (bijv. mondkapjes als zichtbaar symbool van conformiteit).
- Het verlangen om als goed/moreel gezien te worden (bijv. het innemen van een opgelegd standpunt over sociale kwesties zonder dieper inzicht).
- Het instinct om autoriteit te vertrouwen (bijv. vertrouwen in volksgezondheidsfunctionarissen ondanks herhaalde omkeringen in het beleid.)
- De angst voor uitsluiting (bijv. het vermijden van afwijkende meningen om sociale harmonie te bewaren).
- Het comfort van conformiteit (bijv. verhalen napraten om cognitieve dissonantie te vermijden).
- De verslaving aan status (bijv. het laten zien van volgzaamheid ter bescherming van professionele of sociale status).
Elke natuurlijke menselijke eigenschap wordt een kwetsbaarheid om uit te buiten. De hoogst opgeleiden worden het meest programmeerbaar omdat hun statusverslaving het diepst gaat. Hun “kritische denken” wordt een script dat draait op beschadigde hardware.
Dit is de belangrijkste uitdaging van onze tijd: kan het menselijk bewustzijn sneller evolueren dan de systemen die ontworpen zijn om het te kapen? Kunnen patroonherkenning en bewustzijn zich sneller verspreiden dan gecreëerde consensus? Kunnen genoeg mensen leren om tussen de leugens door te lezen voordat de programmering compleet is?
De inzet kan niet hoger zijn. Dit gaat niet alleen over politiek of mediageletterdheid, het gaat over de toekomst van het menselijk bewustzijn zelf. Of onze soort het vermogen tot onafhankelijk denken behoudt, kan afhangen van degenen die er nog toegang toe hebben en anderen kunnen helpen zich los te maken van de betovering.
De matrix van controle wordt dagelijks dieper, maar het ontwaken ook. De vraag is: Wat verspreidt zich sneller – de programmering of het bewustzijn ervan? Onze toekomst als soort zal afhangen van het antwoord.